ပူေဇာ္အပ္ေသာ အမ်ဳိးျဖစ္၍ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ မင္းမ်ဳိးျဖစ္ကုန္ေသာ ငါတို႔ ေလး ဦးသားတို႔သည္ မညီညြတ္ေသာေျမ, ညီညြတ္ေသာ ေျမကုိ နင္းကုန္လ်က္ ဝကၤ ေတာင္သို႔ သြားၾကကုန္၏။
အၾကင္သူတို႔သည္ လမ္းအနီး၌ လည္းေကာင္း၊ ခရီးရင္ဆိုင္၌ လည္းေကာင္း လာ ၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔အား ''ဝကၤႏၲေတာင္သည္ အဘယ္မွာနည္း'' ဟု ငါတို႔သည္ လမ္းခရီးကုိ ေမးျမန္းရကုန္၏။
ထိုသူတို႔သည္ ထိုလမ္းခရီး၌ ငါတို႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ကုန္ေသာ္ ''ဝကၤႏၲေတာင္သည္ ေဝး လွ၏' ဟု သနားေသာ အသံကုိ ႁမြက္ဆိုၾကကုန္၏၊ ထိုသူတို႔သည္ (သနားျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ) ဆင္းရဲေဝဒနာကုိ ခံစားၾကရကုန္၏။
သူငယ္ျဖစ္ေသာ သားသမီးတို႔သည္ ေတာအုပ္ႀကီး၌ အသီးရွိေသာ သစ္ပင္တို႔ကုိ အကယ္၍ ေတြ႕ျမင္ကုန္အံ့၊ သူငယ္တို႔သည္ ထိုသစ္သီးတို႔၏ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငိုယိုၾကကုန္၏။
ျမင့္တက္ေသာ ႀကီးက်ယ္ေသာ သစ္ပင္တို႔သည္ ငုိယိုေနေသာ သူငယ္တို႔ကုိ ျမင္ ေသာ္ အလုိလုိပင္ ညြတ္ကုိင္း၍ သူငယ္တို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကုန္၏။
အလံုးစံုေသာ အဂၤါတို႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေသာ မဒၵီမိဖုရားသည္ မျဖစ္စဖူး ျဖစ္ေသာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထေစႏိုင္ေသာ ဤအံ့ၾသဖြယ္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည္ရွိေသာ္ ေကာင္းခ်ီးကုိ ျဖစ္ေစ၏။
ေဝႆႏၲရာမင္း၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ သစ္ပင္တို႔သည္ အလုိလုိပင္ ညြတ္ကုိင္းကုန္၏၊ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ ေလာက၌ အံ့ၾသဖြယ္ရွိေပစြ၊ မျဖစ္စဖူး ျဖစ္ေပစြ၊ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထဖြယ္ေကာင္းေလစြ ဟု ေကာင္းခ်ီးကုိ ျဖစ္ေစ၏၊၊
နတ္တို႔သည္ သူငယ္တို႔ကုိ သနားၾကသျဖင့္ ယူဇနာသံုးဆယ္ လမ္းခရီးကုိ ခ်ဳံး၍ ေပးၾကကုန္၏၊ (ေဇတုတၱရာျပည္မွ) ထြက္ေသာ ေန႔၌သာလွ်င္ ေစတႏိုင္ငံသို႔ ဆိုက္ ေရာက္ကုန္၏။
ထိုအခါ ဦးရီးေတာ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ မင္းေျခာက္ေသာင္းတို႔သည္ (ေစတႏိုင္ငံ၌) ေနကုန္၏၊ အလံုးစံုေသာ မင္းတို႔သည္ လက္အုပ္ခ်ီကုန္၍ ငိုယိုလ်က္ ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကကုန္၏။ ထိုေစတႏိုင္ငံ၌ ေစတမင္းတို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ေစတမင္းသားတို႔ ႏွင့္ လည္းေကာင္း ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီးေသာ္ ထိုငါတို႔သည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြါကုန္၍ ဝကၤေတာင္သို႔ သြားၾကကုန္၏။
သိၾကားမင္းသည္ တန္ခုိးႀကီးေသာ ဝိသၾကံဳနတ္သားကုိ ေခၚ၍ သခၤမ္းေက်ာင္းကုိ ေကာင္းစြာ ေဆာက္လုပ္၍ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေသာ သစ္ရြက္မုိးေက်ာင္းကုိ ဖန္ဆင္းေခ် ေလာ့ဟု ေစလုိက္၏။ သိၾကားမင္း၏ စကားကုိ ၾကားနာလ်က္ တန္ခိုးႀကီးေသာ ဝိသႀကဳံနတ္သားသည္ သခၤမ္းေက်ာင္းကုိ ေကာင္းစြာ ေဆာက္လုပ္၍ ေပ်ာ္ေမြ႔ ဖြယ္ေသာ သစ္ရြက္မုိးေက်ာင္းကုိ ဖန္ဆင္းေလ၏။
ေလးေယာက္သား ငါတို႔သည္ ဝကၤေတာင္ၾကား၌ လူသူ ေရာယွက္မရွိ တိတ္ဆိတ္ ေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသို႔ သက္ဝင္၍ ထိုေတာအုပ္ႀကီးတြင္ ေနၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ငါသည္ လည္းေကာင္း၊ မဒၵီမိဖုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ ဇာလီ, ကဏွာဇိန္ႏွစ္ဦးတို႔
သည္ လည္းေကာင္း အခ်င္းခ်င္း (တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး) စိုးရိမ္ျခင္း ဝမ္းနည္းပူးေဆြးမႈ ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ကုန္လ်က္ သခၤမ္းေက်ာင္း၌ ေနၾကကုန္၏။
ငါသည္ သခၤမ္းေက်ာင္း၌ မဆိတ္သုဥ္းသည္ကုိ ျပဳ၍ သားသမီးငယ္တို႔ကုိ ေစာင့္ ေရွာက္လ်က္ တည္ေနရ၏၊ ထိုမဒၵီမိဖုရားသည္ သစ္သီးကုိ ေဆာင္၍ သံုးေယာက္ သား ငါတို႔ကုိ ေကြၽးေမြး၏။
ငါသည္ ေတာအုပ္ႀကီး၌ ေနစဥ္ ခရီးသြားသူ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ငါ့ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ လာ၏၊ ငါ၏ ဇာလီ, ကဏွာဇိန္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ ေတာင္းေလ၏။
ေတာင္းတတ္ေသာ ဇူဇကာပုဏၰား ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကုိ ျမင္ရေသာ္ ငါ့အား ရႊင္လန္းျခင္း ျဖစ္ေလ၏၊ ထိုအခါ ငါသည္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္တို႔ကုိ ကုိင္ငင္၍ ပုဏၰားအား ေပးလွဴခဲ့၏။
အၾကင္အခါ ဇူဇကာပုဏၰားအား မိမိသားသမီးတို႔ကုိ စြန္႔လွဴလတ္ေသာ္ ထိုအခါ၌ လည္း ျမင္းမိုရ္ေတာင္တည္းဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ တုန္ လႈပ္ေလ၏။
တစ္ဖန္လည္း သိၾကားမင္းသည္ နတ္ျပည္မွ သက္ဆင္း၍ ပုဏၰားအသြင္ ဖန္ဆင္း လ်က္ ငါ့ထံသို႔ လာၿပီးလွ်င္ သီလရွိ၍ အရွင္သခင္၌ ႐ိုေသေသာ အက်င့္ရွိေသာ မဒၵီမိဖုရားကုိ ေတာင္းေလ၏။
ငါသည္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္အၾကံ ရွိသည္ျဖစ္၍ မဒၵီကုိ လက္၌ကုိင္လ်က္ ေရျဖင့္ (ပုဏၰား၏) လက္ခုပ္ကုိ ျပည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုပုဏၰားအား မဒၵီကုိ ေပးလွဴခဲ့၏။
မဒၵီမိဖုရားကုိ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ ေကာင္းကင္၌ နတ္ျဗဟၼာတို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္ ၾကကုန္၏၊
ထိုအခါ၌လည္း ျမင္းမိုရ္ေတာင္တည္းဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီး သည္ တုန္လႈပ္ေလ၏။117
အမွတ္ ၅-သို႔ ဆက္မည္--->
၉ - ေဝႆႏၲရစရိယ (ေဝႆႏၲရမင္းအက်င့္)၊ အကိတၱိ၀ဂ္၊ စရိယာပိဋကပါဠိေတာ္။
အၾကင္သူတို႔သည္ လမ္းအနီး၌ လည္းေကာင္း၊ ခရီးရင္ဆိုင္၌ လည္းေကာင္း လာ ၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔အား ''ဝကၤႏၲေတာင္သည္ အဘယ္မွာနည္း'' ဟု ငါတို႔သည္ လမ္းခရီးကုိ ေမးျမန္းရကုန္၏။
ထိုသူတို႔သည္ ထိုလမ္းခရီး၌ ငါတို႔ကုိ ေတြ႕ျမင္ကုန္ေသာ္ ''ဝကၤႏၲေတာင္သည္ ေဝး လွ၏' ဟု သနားေသာ အသံကုိ ႁမြက္ဆိုၾကကုန္၏၊ ထိုသူတို႔သည္ (သနားျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ) ဆင္းရဲေဝဒနာကုိ ခံစားၾကရကုန္၏။
သူငယ္ျဖစ္ေသာ သားသမီးတို႔သည္ ေတာအုပ္ႀကီး၌ အသီးရွိေသာ သစ္ပင္တို႔ကုိ အကယ္၍ ေတြ႕ျမင္ကုန္အံ့၊ သူငယ္တို႔သည္ ထိုသစ္သီးတို႔၏ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ငိုယိုၾကကုန္၏။
ျမင့္တက္ေသာ ႀကီးက်ယ္ေသာ သစ္ပင္တို႔သည္ ငုိယိုေနေသာ သူငယ္တို႔ကုိ ျမင္ ေသာ္ အလုိလုိပင္ ညြတ္ကုိင္း၍ သူငယ္တို႔သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ကုန္၏။
အလံုးစံုေသာ အဂၤါတို႔ျဖင့္ တင့္တယ္ေသာ မဒၵီမိဖုရားသည္ မျဖစ္စဖူး ျဖစ္ေသာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထေစႏိုင္ေသာ ဤအံ့ၾသဖြယ္ကုိ ေတြ႕ျမင္ရသည္ရွိေသာ္ ေကာင္းခ်ီးကုိ ျဖစ္ေစ၏။
ေဝႆႏၲရာမင္း၏ တန္ခိုးေၾကာင့္ သစ္ပင္တို႔သည္ အလုိလုိပင္ ညြတ္ကုိင္းကုန္၏၊ ဤသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ ေလာက၌ အံ့ၾသဖြယ္ရွိေပစြ၊ မျဖစ္စဖူး ျဖစ္ေပစြ၊ ၾကက္သီး ေမြးညင္း ထဖြယ္ေကာင္းေလစြ ဟု ေကာင္းခ်ီးကုိ ျဖစ္ေစ၏၊၊
နတ္တို႔သည္ သူငယ္တို႔ကုိ သနားၾကသျဖင့္ ယူဇနာသံုးဆယ္ လမ္းခရီးကုိ ခ်ဳံး၍ ေပးၾကကုန္၏၊ (ေဇတုတၱရာျပည္မွ) ထြက္ေသာ ေန႔၌သာလွ်င္ ေစတႏိုင္ငံသို႔ ဆိုက္ ေရာက္ကုန္၏။
ထိုအခါ ဦးရီးေတာ္ ျဖစ္ၾကကုန္ေသာ မင္းေျခာက္ေသာင္းတို႔သည္ (ေစတႏိုင္ငံ၌) ေနကုန္၏၊ အလံုးစံုေသာ မင္းတို႔သည္ လက္အုပ္ခ်ီကုန္၍ ငိုယိုလ်က္ ခ်ဥ္းကပ္ လာၾကကုန္၏။ ထိုေစတႏိုင္ငံ၌ ေစတမင္းတို႔ႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ေစတမင္းသားတို႔ ႏွင့္ လည္းေကာင္း ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီးေသာ္ ထိုငါတို႔သည္ ထိုၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြါကုန္၍ ဝကၤေတာင္သို႔ သြားၾကကုန္၏။
သိၾကားမင္းသည္ တန္ခုိးႀကီးေသာ ဝိသၾကံဳနတ္သားကုိ ေခၚ၍ သခၤမ္းေက်ာင္းကုိ ေကာင္းစြာ ေဆာက္လုပ္၍ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေသာ သစ္ရြက္မုိးေက်ာင္းကုိ ဖန္ဆင္းေခ် ေလာ့ဟု ေစလုိက္၏။ သိၾကားမင္း၏ စကားကုိ ၾကားနာလ်က္ တန္ခိုးႀကီးေသာ ဝိသႀကဳံနတ္သားသည္ သခၤမ္းေက်ာင္းကုိ ေကာင္းစြာ ေဆာက္လုပ္၍ ေပ်ာ္ေမြ႔ ဖြယ္ေသာ သစ္ရြက္မုိးေက်ာင္းကုိ ဖန္ဆင္းေလ၏။
ေလးေယာက္သား ငါတို႔သည္ ဝကၤေတာင္ၾကား၌ လူသူ ေရာယွက္မရွိ တိတ္ဆိတ္ ေသာ ေတာအုပ္ႀကီးသို႔ သက္ဝင္၍ ထိုေတာအုပ္ႀကီးတြင္ ေနၾကကုန္၏။ ထိုအခါ ငါသည္ လည္းေကာင္း၊ မဒၵီမိဖုရားသည္ လည္းေကာင္း၊ ဇာလီ, ကဏွာဇိန္ႏွစ္ဦးတို႔
သည္ လည္းေကာင္း အခ်င္းခ်င္း (တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး) စိုးရိမ္ျခင္း ဝမ္းနည္းပူးေဆြးမႈ ကုိ ပယ္ေဖ်ာက္ကုန္လ်က္ သခၤမ္းေက်ာင္း၌ ေနၾကကုန္၏။
ငါသည္ သခၤမ္းေက်ာင္း၌ မဆိတ္သုဥ္းသည္ကုိ ျပဳ၍ သားသမီးငယ္တို႔ကုိ ေစာင့္ ေရွာက္လ်က္ တည္ေနရ၏၊ ထိုမဒၵီမိဖုရားသည္ သစ္သီးကုိ ေဆာင္၍ သံုးေယာက္ သား ငါတို႔ကုိ ေကြၽးေမြး၏။
ငါသည္ ေတာအုပ္ႀကီး၌ ေနစဥ္ ခရီးသြားသူ ဇူဇကာပုဏၰားသည္ ငါ့ထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ လာ၏၊ ငါ၏ ဇာလီ, ကဏွာဇိန္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ ေတာင္းေလ၏။
ေတာင္းတတ္ေသာ ဇူဇကာပုဏၰား ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကုိ ျမင္ရေသာ္ ငါ့အား ရႊင္လန္းျခင္း ျဖစ္ေလ၏၊ ထိုအခါ ငါသည္ သားသမီးႏွစ္ေယာက္တို႔ကုိ ကုိင္ငင္၍ ပုဏၰားအား ေပးလွဴခဲ့၏။
အၾကင္အခါ ဇူဇကာပုဏၰားအား မိမိသားသမီးတို႔ကုိ စြန္႔လွဴလတ္ေသာ္ ထိုအခါ၌ လည္း ျမင္းမိုရ္ေတာင္တည္းဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ တုန္ လႈပ္ေလ၏။
တစ္ဖန္လည္း သိၾကားမင္းသည္ နတ္ျပည္မွ သက္ဆင္း၍ ပုဏၰားအသြင္ ဖန္ဆင္း လ်က္ ငါ့ထံသို႔ လာၿပီးလွ်င္ သီလရွိ၍ အရွင္သခင္၌ ႐ိုေသေသာ အက်င့္ရွိေသာ မဒၵီမိဖုရားကုိ ေတာင္းေလ၏။
ငါသည္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္အၾကံ ရွိသည္ျဖစ္၍ မဒၵီကုိ လက္၌ကုိင္လ်က္ ေရျဖင့္ (ပုဏၰား၏) လက္ခုပ္ကုိ ျပည့္ေစၿပီးလွ်င္ ထိုပုဏၰားအား မဒၵီကုိ ေပးလွဴခဲ့၏။
မဒၵီမိဖုရားကုိ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ ေကာင္းကင္၌ နတ္ျဗဟၼာတို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္ ၾကကုန္၏၊
ထိုအခါ၌လည္း ျမင္းမိုရ္ေတာင္တည္းဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီး သည္ တုန္လႈပ္ေလ၏။117
အမွတ္ ၅-သို႔ ဆက္မည္--->
၉ - ေဝႆႏၲရစရိယ (ေဝႆႏၲရမင္းအက်င့္)၊ အကိတၱိ၀ဂ္၊ စရိယာပိဋကပါဠိေတာ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
