ေရာဟိတႆသုတ္
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ေရာဟိတႆ နတ္သားသည္ ညဥ္႕ဦးယံလြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခ်ိန္၌ အလြန္ႏွစ္သက္ ဖြယ္ေသာ အဆင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ ေဇတဝန္တစ္ေက်ာင္းလံုးကို (ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္ ဝါျဖင့္) ထြန္းလင္းေစလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား ကို ရွိခိုး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ရပ္တည္လ်က္ အသွ်င္ဘုရား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ သိရန္ ျမင္ရန္ ေရာက္ရန္ တတ္ေကာင္းပါသေလာဟု ေလွ်ာက္၏။
ဒါယကာ နတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ ''သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္ အပ္၏'' ဟု ငါမဆိုဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား အံ့ဖြယ္ရွိပါေပစြ...
မျဖစ္ဖူးျမဲ ျဖစ္ပါေပစြ၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္...
''ဒါယကာ ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္ အပ္၏' ဟု ငါမဆို'' ဟူ၍ ဤစကားကို အလြန္လွ်င္ ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ပါ၏။
အသွ်င္ဘုရား ေရွး၌ ျဖစ္ဖူးသည္ကား အကြၽႏ္ုပ္သည္ တန္ခိုးႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ေကာင္း ကင္သို႔ ပ်ံတက္ သြားလာႏိုင္ေသာ မုဆိုး၏သား ေရာဟိတႆမည္ေသာ ရေသ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသွ်င္ဘုရား ထို တပည့္ေတာ္၏ လ်င္ျမန္ပံုမွာ ဤသို႔သေဘာ ရွိခဲ့ပါသည္၊ (ေလးအတတ္ကို) သင္ၾကားၿပီး၍ ေလး အတတ္၌ လက္က်င့္ရၿပီး ေသာ မင္းအိမ္၌ ေလးအတတ္ကို ျပၿပီးေသာ ျမဲျမံခိုင္ခံ့ေသာ ေလးရွိေသာ ေလး ဆရာသည္ ခဲယဥ္းမႈမရွိေသာ ေပါ့ပါးေသာ ျမားျဖင့္ ထန္းပင္ရိပ္ကို ဖီလာကန္႔လန္႔ လြန္ေစသည့္ ကာလႏွင့္အမွ် တစ္ခုေသာ စၾကဝဠာကို လြန္ေစႏိုင္သည့္ သေဘာ ရွိေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းရွိခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊
အေရွ႕သမုဒၵရာမွ အေနာက္သမုဒၵရာကို လြန္ေစႏိုင္ေသာသေဘာရွိေသာ ေဝးကြာ ေသာ သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
အသွ်င္ဘုရား ဤသို႔သေဘာရွိေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ထို အကြၽႏု္ပ္အား ''ငါသည္ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ အဆံုးသို႔ ေရာက္ရမည္ဟု ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ စိတ္ အလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသွ်င္ဘုရား အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ႂကြင္းရွိေသးေသာ ထို အကြၽႏ္ုပ္သည္ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္လ်က္ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္ ခဲခ်ိန္ လ်က္ ခ်ိန္မွတစ္ပါး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔မႈ၊ အိပ္စက္မႈ၊ အပန္းေျဖ နားေနမႈမွ တစ္ပါး အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုးကို သြားခဲ့ရာ ေလာကအဆံုးကို မေရာက္ဘဲ စၾကဝဠာ အၾကား၌သာလွ်င္ ေသရပါသည္။
အသွ်င္ဘုရား အံ့ဖြယ္ရွိပါေပစြ၊ မျဖစ္ဖူးျမဲ ျဖစ္ပါေပစြ၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ''ဒါယကာ နတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာ ရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို့ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္အပ္၏'ဟု ငါမဆို''ဟူ၍ ဤစကားကို အလြန္လွ်င္ ေကာင္းစြာ ေဟာေတာ္မူအပ္ပါေပ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''ဒါယကာနတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္အပ္၏' ဟူ၍ ငါမဆို၊
ဒါယကာ နတ္သား ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္) သို႔ မေရာက္ဘဲ ဝဋ္ဆင္းရဲ၏ အဆံုးျပဳျခင္းကိုလည္း ငါမဆို၊
ဒါယကာနတ္သား စင္စစ္အားျဖင့္ ...
သညာလည္းရွိ
စိတ္လည္းရွိေသာ၊ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ဤခႏၶာကိုယ္၌သာလွ်င္
ေလာကကို လည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္) ကိုလည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္)သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကို လည္းေကာင္း
ငါပညတ္၏'' ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္)သို႔ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မေရာက္ ႏိုင္၊ ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္) သို႔ မေရာက္ဘဲ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း မည္သည္လည္း မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္စစ္အားျဖင့္ ေလာကကို သိၿပီးေသာ၊ ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္)သို႔ ေရာက္ေသာ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုး ၿပီးေသာ၊ (မေကာင္းမႈမွ) ၿငိမ္းၿပီးေသာ၊ ေကာင္းေသာ ပညာရွိသူသည္ ေလာက၏ အဆံုးကို သိ၍ ဤ(ပစၥဳပၸန္) ေလာကကို လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ (ေလာက)ကို လည္းေကာင္း မေတာင့္တေတာ့ ေခ်။45
၅ - ေရာဟိတႆသုတ္၊ ေရာဟိတႆ၀ဂ္၊ စတုကၠနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ (သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ေရာဟိတႆ နတ္သားသည္ ညဥ္႕ဦးယံလြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခ်ိန္၌ အလြန္ႏွစ္သက္ ဖြယ္ေသာ အဆင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ ေဇတဝန္တစ္ေက်ာင္းလံုးကို (ကိုယ္ေရာင္ ကိုယ္ ဝါျဖင့္) ထြန္းလင္းေစလ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား ကို ရွိခိုး၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ရပ္တည္လ်က္ အသွ်င္ဘုရား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ သိရန္ ျမင္ရန္ ေရာက္ရန္ တတ္ေကာင္းပါသေလာဟု ေလွ်ာက္၏။
ဒါယကာ နတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ ''သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္ အပ္၏'' ဟု ငါမဆိုဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အသွ်င္ဘုရား အံ့ဖြယ္ရွိပါေပစြ...
မျဖစ္ဖူးျမဲ ျဖစ္ပါေပစြ၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာဘုရားသည္...
''ဒါယကာ ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္ အပ္၏' ဟု ငါမဆို'' ဟူ၍ ဤစကားကို အလြန္လွ်င္ ေကာင္းစြာ ေဟာအပ္ပါ၏။
အသွ်င္ဘုရား ေရွး၌ ျဖစ္ဖူးသည္ကား အကြၽႏ္ုပ္သည္ တန္ခိုးႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ေကာင္း ကင္သို႔ ပ်ံတက္ သြားလာႏိုင္ေသာ မုဆိုး၏သား ေရာဟိတႆမည္ေသာ ရေသ့ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသွ်င္ဘုရား ထို တပည့္ေတာ္၏ လ်င္ျမန္ပံုမွာ ဤသို႔သေဘာ ရွိခဲ့ပါသည္၊ (ေလးအတတ္ကို) သင္ၾကားၿပီး၍ ေလး အတတ္၌ လက္က်င့္ရၿပီး ေသာ မင္းအိမ္၌ ေလးအတတ္ကို ျပၿပီးေသာ ျမဲျမံခိုင္ခံ့ေသာ ေလးရွိေသာ ေလး ဆရာသည္ ခဲယဥ္းမႈမရွိေသာ ေပါ့ပါးေသာ ျမားျဖင့္ ထန္းပင္ရိပ္ကို ဖီလာကန္႔လန္႔ လြန္ေစသည့္ ကာလႏွင့္အမွ် တစ္ခုေသာ စၾကဝဠာကို လြန္ေစႏိုင္သည့္ သေဘာ ရွိေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းရွိခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္၊
အေရွ႕သမုဒၵရာမွ အေနာက္သမုဒၵရာကို လြန္ေစႏိုင္ေသာသေဘာရွိေသာ ေဝးကြာ ေသာ သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
အသွ်င္ဘုရား ဤသို႔သေဘာရွိေသာ လ်င္ျမန္ျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ၊ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ ေျခလွမ္းႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ထို အကြၽႏု္ပ္အား ''ငါသည္ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ ေလာက၏ အဆံုးသို႔ ေရာက္ရမည္ဟု ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ စိတ္ အလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသွ်င္ဘုရား အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ႂကြင္းရွိေသးေသာ ထို အကြၽႏ္ုပ္သည္ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္ရွင္လ်က္ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္ ခဲခ်ိန္ လ်က္ ခ်ိန္မွတစ္ပါး က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔မႈ၊ အိပ္စက္မႈ၊ အပန္းေျဖ နားေနမႈမွ တစ္ပါး အႏွစ္တစ္ရာပတ္လံုးကို သြားခဲ့ရာ ေလာကအဆံုးကို မေရာက္ဘဲ စၾကဝဠာ အၾကား၌သာလွ်င္ ေသရပါသည္။
အသွ်င္ဘုရား အံ့ဖြယ္ရွိပါေပစြ၊ မျဖစ္ဖူးျမဲ ျဖစ္ပါေပစြ၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ ''ဒါယကာ နတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာ ရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို့ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္အပ္၏'ဟု ငါမဆို''ဟူ၍ ဤစကားကို အလြန္လွ်င္ ေကာင္းစြာ ေဟာေတာ္မူအပ္ပါေပ၏ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''ဒါယကာနတ္သား ပဋိသေႏၶမေနရာ မအိုရာ မေသရာ မေရြ႕ေလ်ာရာ တစ္ဖန္ မျဖစ္ရာေသာ ေလာက၏ အဆံုးကို (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ 'သိအပ္ ျမင္အပ္ ေရာက္အပ္၏' ဟူ၍ ငါမဆို၊
ဒါယကာ နတ္သား ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္) သို႔ မေရာက္ဘဲ ဝဋ္ဆင္းရဲ၏ အဆံုးျပဳျခင္းကိုလည္း ငါမဆို၊
ဒါယကာနတ္သား စင္စစ္အားျဖင့္ ...
သညာလည္းရွိ
စိတ္လည္းရွိေသာ၊ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ဤခႏၶာကိုယ္၌သာလွ်င္
ေလာကကို လည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ျဖစ္ေပၚေၾကာင္းကိုလည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္) ကိုလည္းေကာင္း၊
ေလာက၏ ခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္)သို႔ ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကို လည္းေကာင္း
ငါပညတ္၏'' ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္)သို႔ (ေျချဖင့္) သြားျခင္းျဖင့္ တစ္ရံတစ္ဆစ္မွ် မေရာက္ ႏိုင္၊ ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္) သို႔ မေရာက္ဘဲ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ျခင္း မည္သည္လည္း မရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စင္စစ္အားျဖင့္ ေလာကကို သိၿပီးေသာ၊ ေလာက၏ အဆံုး (နိဗၺာန္)သို႔ ေရာက္ေသာ၊ ျမတ္ေသာ အက်င့္ကို က်င့္သံုး ၿပီးေသာ၊ (မေကာင္းမႈမွ) ၿငိမ္းၿပီးေသာ၊ ေကာင္းေသာ ပညာရွိသူသည္ ေလာက၏ အဆံုးကို သိ၍ ဤ(ပစၥဳပၸန္) ေလာကကို လည္းေကာင္း၊ တမလြန္ (ေလာက)ကို လည္းေကာင္း မေတာင့္တေတာ့ ေခ်။45
၅ - ေရာဟိတႆသုတ္၊ ေရာဟိတႆ၀ဂ္၊ စတုကၠနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
