ဝသလ

အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္၌ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္ သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္ သာဝတၴိျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား၏ ေနအိမ္၌ ပူေဇာ္ထားေသာ မီးသည္ ေတာက္ပေန၏၊ မီးပူေဇာ္ရန္ ႏို႔ဃနာ ေထာပတ္ စသည္ကို စီရင္ထား၏၊

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္၌ အိမ္စဥ္အတိုင္း ဆြမ္းခံလွည့္လည္ လတ္ေသာ္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား၏ ေနအိမ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ေတာ္မူ၏။ အဂၢိက ဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရား ႂကြလာသည္ကို အေဝးကပင္ ျမင္၍ ျမတ္စြာဘုရားကို ''ဦးျပည္းယုတ္ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့၊ ရဟန္းယုတ္ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့၊ သူယုတ္မာ ထို၌သာလွ်င္ ရပ္ေလာ့'' ဟု ဆို၏။

ဤသို႔ ဆိုလတ္ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ''အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰား သင္သည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း သိ၏ေလာ'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏ္ုပ္ သည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ မသိပါ၊ အကြၽႏု္ပ္ ေတာင္းပန္ပါ၏၊ အသွ်င္ေဂါတမသည္ သူယုတ္အျဖစ္ကို လည္းေကာင္း၊ သူယုတ္အျဖစ္ကို ျပဳတတ္ေသာ တရားတို႔ကို လည္းေကာင္း အကြၽႏု္ပ္ သိႏိုင္ေလာက္ေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ အကြၽႏု္ပ္အား တရား ေဟာေတာ္မူပါေလာ့ဟု ေလွ်ာက္၏။

ပုဏၰား ထိုသို႔ ျဖစ္လွ်င္နာေလာ့၊ ေကာင္းစြာ ႏွလံုးသြင္းေလာ့၊ ေဟာေပအံ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ''အသွ်င္ ေဂါတမ ေကာင္းပါၿပီ'' ဟု အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဝန္ခံ၏၊ 115

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤတရားကို ေဟာေတာ္မူ၏-

''အၾကင္သူသည္ အမ်က္ထြက္ေလ့ရွိ၏၊ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕တတ္၏၊ ယုတ္မာသည္ျဖစ္၍ သူ႔ေက်းဇူးကို ေခ်ဖ်က္တတ္၏၊ အယူပ်က္စီးသူ ျဖစ္၏၊ လွည့္ပတ္တတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 116-1

ဤေလာက၌ အၾကင္သူသည္ တစ္ႀကိမ္ ဖြားျဖစ္ေသာ လူစေသာ သတၱဝါကို လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ႀကိမ္ ဖြားျဖစ္ေသာ၁ ငွက္စေသာ သတၱဝါကို လည္းေကာင္း ညႇဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္၏၊ အၾကင္သူအား သတၱဝါ၌ သနားၾကင္နာမႈ မရွိ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 117-2

အၾကင္သူသည္ ရြာတို႔ကို ျဖစ္ေစ နိဂံုးတို႔ကို ျဖစ္ေစ ဖ်က္ဆီးတတ္၏၊ ပိတ္ပင္တတ္၏၊ ရြာနိဂံုးတို႔ကို ဖ်က္ဆီး တတ္သူ ဟူ၍ (ေလာက၌) ထင္ရွား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 118-3

အၾကင္သူသည္ ရြာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေတာ၌ေသာ္ လည္းေကာင္း သူတစ္ပါးတို႔ ျမတ္ႏိုးအပ္ေသာ ပိုင္ရွင္မေပးေသာ ဝတၴဳကို ခုိးယူလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေဆာင္ယူ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 119-4

အၾကင္သူသည္ သူ႕ေႂကြးၿမီကို အမွန္ပင္ ေခ်းယူၿပီးလွ်င္ ၿမီရွင္တို႔က ေတာင္းအပ္သည္ရွိေသာ္ ငါ့ထံ၌ မရွိဟု ေျပာဆိုလ်က္ ထြက္ေျပး၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 120-5

အၾကင္သူသည္ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္ေသာ ဥစၥာကို အလိုရွိသျဖင့္ လမ္းခရီး၌ သြားလာေနေသာ လူကို သတ္လ်က္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ဘ႑ာကို ယူ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 121-6

အၾကင္သူသည္ မိမိကို သက္ေသထား၍ ေမးအပ္သည္ရွိေသာ္ မိမိဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ျဖစ္ေစ သူတစ္ပါး၏ျဖစ္ေစ ဥစၥာဟူေသာ အေၾကာင္း ေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း မုသားဆို၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 122-7

အၾကင္သူသည္ ေဆြမ်ဳိးတို႔၏ မယားတို႔၌ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြ ခင္ပြန္းတို႔၏ မယားတို႔၌ေသာ္ လည္းေကာင္း အႏိုင္အထက္အားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ခ်စ္သျဖင့္ျဖစ္ေစ လြန္က်ဴးျပစ္မွား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 123-8

အၾကင္သူသည္ အိုမင္း၍ ပစၧိမအရြယ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ အမိကို လည္းေကာင္း၊ အဖကို လည္းေကာင္း ေကြၽးေမြးျပဳစု ႏိုင္စြမ္းသူ ျဖစ္လ်က္ မေကြၽးေမြး မျပဳစုေပ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 124-9

အၾကင္သူသည္ အမိကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အဖကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အစ္ကိုႏွင့္ညီကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အစ္မႏွမကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေယာကၡမ မိန္းမသူ ေယာကၡမ ေယာက္်ားသူကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ႐ိုက္ႏွက္ ပုတ္ခတ္၏၊ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားျဖင့္ ညႇဥ္းဆဲ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 125-10

အၾကင္သူသည္ အက်ဳိးစီးပြါးကို ေမးျမန္းအပ္သည္ ျဖစ္လ်က္ အက်ဳိး စီးပြါးမဲ့ကို ေျပာၾကား သြန္သင္၏၊ ေမးျမန္းသူ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေသာ စကားျဖင့္ ေျပာဆို ၫႊန္ၾကား၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 126-11

အၾကင္သူသည္ ယုတ္မာေသာ အမႈကို ျပဳၿပီးလွ်င္ ငါ့ကို သူတစ္ပါး မသိပါေစလင့္ဟု အလိုရွိ၏၊ အၾကင္သူ သည္ မိမိျပဳေသာ မေကာင္းမႈကို ဖံုးလႊမ္း၏၊ ထိုသူႏွစ္ဦးကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 127-12

အၾကင္သူသည္ သူတစ္ပါးအိမ္သို႔ သြားၿပီးလွ်င္ မြန္ျမတ္ေသာ ေဘာဇဥ္ကို စားၿပီး၍လည္း မိမိအိမ္သို႔ လာေသာ ထိုအေဆြခင္ပြန္းကို အတုံ႔အျပန္ မေကြၽးေမြး၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 128-13

အၾကင္သူသည္ ျဗာဟၼဏကို လည္းေကာင္း၊ သမဏကို လည္းေကာင္း၊ ထိုမွတစ္ပါးေသာ ဖုန္းေတာင္း ယာစကာကို လည္းေကာင္း ပစၥည္းေလးပါးျဖင့္ ဖိတ္ၾကားၿပီးျဖစ္လ်က္ မုသား ေျပာဆိုျခင္းျဖင့္ လွည့္ပတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 129-14

အၾကင္သူသည္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လတ္ေသာ္ ျဗာဟၼဏကို လည္းေကာင္း၊ သမဏကို လည္းေကာင္း စကားျဖင့္ ျခဳတ္ျခယ္၏၊ ေပးကားမေပး၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 130-15

ဤေလာက၌ အၾကင္သူသည္ ေမာဟျဖင့္ ေျမႇးရစ္သည္ျဖစ္၍ တစ္စံုတစ္ခုေသာ ဝတၴဳကို ရွာမွီးလာသည္ ရွိေသာ္ မသူေတာ္တို႔ စကားကို ေျပာဆို၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 131-16

အၾကင္သူသည္ မိမိကိုယ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ပလႊား၏၊ သူတစ္ပါးတို႔ကို မူကား ႐ႈတ္ခ်၏၊ မိမိကိုယ္ကို ပလႊားမႈ သူတစ္ပါးတို႔ကို ႐ႈတ္ခ်မဟႈ ူေသာ မိမိမာနေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 132-17

အၾကင္သူသည္ ျခဳတ္ျခယ္တတ္၏၊ သူတစ္ပါး ေပးလွဴသည္ကို မူလည္း ဝန္တိုမႈရွိ၏၊ ယုတ္မာေသာ အလိုရွိ၏၊ ဝန္တို ေစးနဲ၏၊ စဥ္းလဲ ေကာက္က်စ္၏၊ အရွက္ မရွိ၊ အေၾကာက္ မရွိ၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာ ဟူ၍ သိရာ၏။ 133-18

အၾကင္သူသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို သဗၺညဳမဟုတ္ စသည္ျဖင့္ ေရရြတ္ စြပ္စြဲ၏၊ ထိုမွတစ္ပါး ထိုဘုရား၏ တပည့္ရဟန္းကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ပရိဗိုဇ္ကိုေသာ္ လည္းေကာင္း၊ လူကိုေသာ္ လည္းေကာင္း ေရရြတ္စြပ္စြဲ၏၊ ထိုသူကို သူယုတ္မာဟူ၍ သိရာ၏။ 134-19

အၾကင္သူသည္ ရဟႏၲာ မဟုတ္ဘဲလ်က္ ရဟႏၲာဟု ဝန္ခံ၏၊ ဤသူသည္သာလွ်င္ ျဗဟၼာႏွင့္ တကြေသာ ေလာက၌ အယုတ္မာဆံုးျဖစ္ေသာ ခိုးသူႀကီးေပတည္း၊ ပုဏၰား ငါဘုရားသည္ ေရွး၌ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ဆိုခဲ့ေသာ သူယုတ္ တို႔ကို အက်ယ္အားျဖင့္ ျပအပ္ကုန္ၿပီ။ 135-20

အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ သူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္၊ အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္သာလွ်င္ သူယုတ္မာ ျဖစ္ရ၏၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ရ၏။ 136-21

ပုဏၰား ထိုစကား၏ အဓိပၸာယ္ကို ဤၫႊန္းျပမည့္ စကားျဖင့္လည္း သိကုန္ေလာ့၊
ဤၫႊန္းျပခ်က္ စကားကား အဘယ္နည္း၊ ေခြးေသတို႔ကို ခ်က္၍ စားတတ္ေသာ ဒြန္းစ႑ား၏သားသည္ မာတဂၤ ဟူ၍ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာ၏။ 137-22

ထိုမာတဂၤသည္ အလြန္႔အလြန္ ရႏိုင္ခဲေသာ ျမတ္ေသာ ေက်ာ္ေစာျခင္းသို႔ ေရာက္၏၊ ထိုမာတဂၤအား လုပ္ေကြၽးခစားရန္ မင္းမ်ဳိးတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ပုဏၰားမ်ဳိးတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားစြာေသာ ကုန္သည္ႏွင့္ သူဆင္းရဲတို႔သည္ လည္းေကာင္း ခစားရာ အရပ္သို႔ လာေရာက္ၾကကုန္၏။ 138-23

ထိုမာတဂၤသည္ ကိေလသာ ကင္း၍ ျမတ္ေသာ ခရီးျဖစ္ေသာ ျဗာဟၼာ့ျပည္သို႔ ေရာက္ ေၾကာင္း သမာပတ္ ရွစ္ပါး နတ္ယာဥ္ကို တက္စီး၍ ကာမ၌ တပ္စြန္းမႈ 'ကာမရာဂ' ကို ကင္းစင္ေစလ်က္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔ ကပ္ေရာက္ရသူ ျဖစ္ ခဲ့၏၊ ထိုမာတဂၤကို ျဗဟၼာ့ျပည္၌ ျဖစ္ျခင္းမွ အမ်ဳိးဇာတ္က မတားျမစ္ႏိုင္။ 139-24

ေဗဒင္ကို သရဇၩယ္တတ္သည့္ အမ်ဳိး၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ ပုဏၰားတို႔သည္ ေဗဒင္ဟူေသာ အေဆြခင္ပြန္း ရွိကုန္၏၊ ထိုပုဏၰားတို႔သည္လည္း ယုတ္မာေသာ အမႈတို႔၌ မျပတ္ ထင္ကုန္မူ ယခုဘဝ၌ပင္လွ်င္ ကဲ့ရဲ႕ဖြယ္ ျဖစ္ကုန္၏၊ တမလြန္ဘဝ၌လည္း ဒုဂၢတိဘဝသို႔ လားေရာက္ရကုန္၏၊ ထိုပုဏၰားတို႔ကို ဒုဂၢတိဘဝသို႔ လားေရာက္ရျခင္းမွ လည္း ေကာင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ ခံရျခင္းမွ လည္းေကာင္း အမ်ဳိးဇာတ္က မတားျမစ္ႏိုင္။ 140,141-25,26

အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ သူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္၊ အမ်ဳိးဇာတ္ေၾကာင့္ ျဗာဟၼဏ မျဖစ္ႏိုင္၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ သူယုတ္မာ ျဖစ္ရ၏၊ မိမိျပဳေသာ အမႈေၾကာင့္ သာလွ်င္ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ရ၏။ 142-27

ဤသို႔ ဆိုေသာ္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားကို
အသွ်င္ေဂါတမ တရားေတာ္သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရွိပါေပစြ
အသွ်င္ေဂါတမသည္ ယေန႔ကို အစျပဳ၍ အကြၽႏု္ပ္ကို
အသက္ထက္ဆံုး ကိုးကြယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေသာ
ဥပါသကာဟူ၍ မွတ္ေတာ္မူပါေလာ့ ဟု ေလွ်ာက္၏။

၇ - ဝသလသုတ္၊ ဥရဂဝဂ္၊ သုတၱနိပါတ္ပါဠိေတာ္၊ ခုဒၵကနိကာယ္။