ပထဝီသုတ္
သာဝတၳိျပည္၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ဤေျမႀကီးကို ဆီးေစ့မွ်ေလာက္ ဆီးေစ့မွ်ေလာက္ ေျမစိုင္ခဲလံုးကို ျပဳ၍ ''ဤသည္ကား ငါ၏ အဖတည္း၊ ဤသည္ကား ငါ့ အဖ၏ အဖတည္း''စသည္ျဖင့္ တစ္ခုစီ ခ်ထားရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထိုေယာက်္ား၏ အဖအဆက္ဆက္တို႔သည္ မကုန္မဆံုးႏိုင္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ဤမဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။
ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႔ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ေသာ ေန႔ညဥ့္တို႔ပတ္လံုး ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ပ်က္စီးျခင္းကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ သခၤ်ဳိင္းေျမပံုသည္ တိုးပြားလွေလၿပီ။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ တပ္ျခင္းကင္းျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ 125
၂ - ပထဝီသုတ္၊ ပဌမဝဂ္၊ နိဒါနဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
သာဝတၳိျပည္၌ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ဤေျမႀကီးကို ဆီးေစ့မွ်ေလာက္ ဆီးေစ့မွ်ေလာက္ ေျမစိုင္ခဲလံုးကို ျပဳ၍ ''ဤသည္ကား ငါ၏ အဖတည္း၊ ဤသည္ကား ငါ့ အဖ၏ အဖတည္း''စသည္ျဖင့္ တစ္ခုစီ ခ်ထားရာ၏။ ရဟန္းတို႔ ထိုေယာက်္ား၏ အဖအဆက္ဆက္တို႔သည္ မကုန္မဆံုးႏိုင္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ဤမဟာပထဝီေျမႀကီးသည္ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။
ထိုသို႔ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႔ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္ႏိုင္ေသာ ေၾကာင့္ပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ေသာ ေန႔ညဥ့္တို႔ပတ္လံုး ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ပ်က္စီးျခင္းကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ သခၤ်ဳိင္းေျမပံုသည္ တိုးပြားလွေလၿပီ။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔လွ်င္ အလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ တပ္ျခင္းကင္းျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း ဟု ေဟာေတာ္မူ၏။ 125
၂ - ပထဝီသုတ္၊ ပဌမဝဂ္၊ နိဒါနဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment