ပုဏၰား ဤသာသနာေတာ္၌ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ''ပဋိသေႏၶတည္ေန ျဖစ္ပြားျခင္း အုိျခင္း ေသျခင္း ပူေဆြးျခင္း ငုိေၾကြးျခင္း ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ျပင္းစြာ ပင္ပန္းျခင္းတို႔က လႊမ္းမုိး ဖိစီး ထားေသာေၾကာင့္ ဆင္းရဲ ဒုကၡတြင္းသို႔ သက္ဝင္ ေလွ်ာက်လ်က္ ဆင္းရဲ အႏွိပ္စက္ ခံေနရ၏။ ခ်မ္းသာ မဖက္ေသာ ဤဆင္းရဲ အစုကုိ ကုန္ဆုံးေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႔ရန္ ထင္ရွား ျဖစ္ေကာင္း တန္ရာ၏'' ဟု ယုံၾကည္ျခင္း 'သဒၶါ' ျဖင့္ လူ႕ေဘာင္မွ ထြက္ခြာ၍ ရဟန္းေဘာင္၌ ရဟန္း ျပဳ၏။ ထုိသူသည္ ဤကဲ့သို႔ ရဟန္း ျပဳၿပီးေနာက္ လာဘ္သပ္ပကာ အေက်ာ္အေစာကုိ ျဖစ္ေစ ျပန္၏။
ထုိရဟန္းသည္ ထုိလာဘ္သပ္ပကာ အေက်ာ္အေစာျဖင့္ စိတ္တုိင္း မက်သျဖင့္ အၾကံအစည္ မျပည့္စုံသူ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထုိရဟန္းသည္ ထုိလာဘ္သပ္ပကာ အေက်ာ္အေစာျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ မျမႇင့္တင္ မူ၍ သူတစ္ပါးကုိ မႏွိမ့္ခ်ေပ။ လာဘ္သပ္ပကာ အေက်ာ္အေစာ ထက္လည္း သာလြန္ မြန္ျမတ္ ကုန္ေသာ တစ္ပါးေသာ တရားတို႔ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳျခင္းငွါ အလုိဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားလည္း ထုတ္၏၊ မတြန္႔ဆုတ္ေသာ အလုိ အဇၩာသယ ရွိ၍ အဆုံး အမကုိလည္း ေလ်ာ့ရဲစြာ ယူေလ့ မရွိေပ။ ထုိရဟန္းသည္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းကုိ ရ၏။ ထုိရဟန္းသည္ ထုိအက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းျဖင့္ စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္၍ အၾကံအစည္ ျပည့္စုံသူကား မဟုတ္ေပ။ ထုိရဟန္းသည္ ထုိအက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ မျမႇင့္တင္ မူ၍ သူတစ္ပါးကုိလည္း မႏွိမ့္ခ်ေပ။ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုျံခင္း ထက္လည္း သာလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ တစ္ပါးေသာ တရားတို႔ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳျခင္းငွါ အလုိ ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားလည္းထုတ္၏၊ မတြန္႔ဆုတ္ေသာ အလုိ အဇၩာသယ ရွိ၍ အဆုံး အမကုိလည္း ေလ်ာ့ရဲစြာ ယူေလ့ မရွိေပ။ ထုိရဟန္းသည္ တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းကုိ ရ၏။ ထုိရဟန္းသည္ ထုိတည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းျဖင့္ စိတ္တုိင္းက် ျဖစ္၍ အၾကံအစည္ ျပည့္စုံသူ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထုိရဟန္းသည္ ထုိတည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္းျဖင့္ ''ငါသည္ တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိ ရွိသူ ျဖစ္၏၊ အာ႐ုံ တစ္ခုတည္း၌ တည္တံ့ေသာ စိတ္ရွိသူ ျဖစ္၏၊ ငါမွ တစ္ပါးေသာ အျခား ရဟန္းတို႔သည္ကား တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိ မရွိသူ တုန္လႈပ္ ပ်ံ႕လြင့္ေသာ စိတ္ရွိသူတို႔ ျဖစ္ကုန္၏'' ဟု မိမိကုိယ္ကုိ ျမႇင့္တင္၍ သူတစ္ပါးကုိကား ႏွိမ့္ခ်၏။ တည္ၾကည္ျခင္း သမာဓိႏွင့္ ျပည့္စုံျခင္း ထက္လည္း သာလြန္ မြန္ျမတ္ေသာ တစ္ပါးေသာ တရားတို႔ကုိ မ်က္ေမွာက္ ျပဳျခင္းငွါ အလုိဆႏၵကုိ မျဖစ္ေစ၊ အားထုတ္ျခင္း လည္းမရွိ၊ တြန္႔ဆုတ္ေသာ အလုိ အဇၩာသယ ရွိ၍ အဆုံး အမကုိလည္း ေလ်ာ့ရဲစြာ ယူေလ့ ရွိေပ၏။
ပုဏၰား ဥပမာေသာ္ကား အႏွစ္ကုိ အလုိရွိ၍ အႏွစ္ကုိ ရွာမွီးေသာ ထုိေယာက်္ားသည္ အႏွစ္ရွာ လွည့္လည္ေသာ္ အႏွစ္ ျပည့္၍ တည္ေသာ သစ္ပင္ႀကီး၏ အႏွစ္ကုိ လြန္၍ သာလွ်င္, အကာကို လြန္၍သာလွ်င္ အခြံကုိ ျဖတ္ယူ၍ အႏွစ္ ဟု ထင္မွတ္လ်က္ ဖဲခြါ သြား၏။ ထုိသူသည္ အႏွစ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ရမည့္ အက်ဳိးကုိလည္း မခံစားရ လတၱံ႕။ ပုဏၰား ငါသည္ ဤပုဂၢိဳလ္ကုိ ထို႔ပမာႏွင့္ အလားတူသူ ဟု ေဟာၾကား၏။
၁ဝ - စူဠသာေရာပမသုတ္၊ မွ၊ ၾသပမၼ၀ဂ္၊ မူလပဏၰာသပါဠိေတာ္။
ျဖတ္ထားၿပီးေသာ စိတ္၏ အေႏွာင္အဖဲြ႕ ငါးမ်ိဳး...
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment