အကုသလဝိတကၠသုတ္...
အခါတစ္ပါး၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ေကာသလတုိင္း ေတာအုပ္တစ္ခု၌ ေန၏၊ ထုိအခါ ထုိရဟန္းသည္ ေန႔သန္႔စင္ရာသို႔ ကပ္သည္ရွိေသာ္ ကာမဝိတက္၊ ဗ်ာပါဒဝိတက္၊ ဝိဟႎသာဝိတက္ဟူေသာ ယုတ္ညံ့ေသာ အကုသုိလ္ဝိတက္တို႔ကုိ ၾကံစည္၏။ ထုိအခါ ထုိေတာအုပ္၌ စုိးအုပ္၍ ေနေသာ နတ္သည္ ထုိရဟန္းအား အစဥ္သနားျခင္းရွိသည္ ျဖစ္၍ အက်ဳိးစီးပြားကုိ အလုိရွိေသာေၾကာင့္ ထုိရဟန္းကုိ ထိတ္လန္႔ေစလုိရကား ထုိရဟန္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ဂါထာျဖင့္ ရြတ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထား၏။
''မသင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းျခင္းေၾကာင့္ ထုိသင့္ကုိ ဝိတက္တို႔ ကုိက္ခဲ အပ္၏၊ မသင့္ေလ်ာ္ေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းကုိ စြန္႔ေလာ့၊ သင့္ေလ်ာ္ေသာအားျဖင့္ အဖန္တလဲလဲ ၾကံစည္ေလာ့။ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လည္းေကာင္း၊ တရားေတာ္ကုိ လည္းေကာင္း၊ သံဃာေတာ္ကုိ လည္းေကာင္း၊ မိမိ၏ သီလတို႔ကုိ လည္းေကာင္း အာ႐ံုျပဳ၍ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း 'ပီတိ'၊ ခ်မ္းသာျခင္း 'သုခ'ကုိလည္းေကာင္း ယံုမွားမရွိမူ၍ ရလတၱံ႕။ ထို႔ေနာက္ မ်ားစြာဝမ္းေျမာက္ျခင္း ရွိသည္ ျဖစ္၍ ဝဋ္ဆင္းရဲ၏ အဆံုးကုိ ျပဳရလတၱံ႕'' ဟု ေလွ်ာက္၏။
ထုိအခါ ထုိရဟန္းသည္...
ထုိနတ္ ထိတ္လန္႔ေစအပ္သည္ ျဖစ္၍ ထိတ္လန္႔ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ 231
၁၁ - အကုသလဝိတကၠသုတ္၊ ဝနသံယုတ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment