နာဂသုတ္
အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္-
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေကာသမၺီျပည္ ေဃာသိတာ႐ံု ေက်ာင္း၌ ေနေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းေယာက္်ား ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာေယာက္်ား ဥပါသိကာ မိန္းမ မင္း မင္းအမတ္ တိတၴိ တိတၴိတပည့္တို႔ႏွင့္ ေရာႁပြမ္းလ်က္ ေနရသည္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာစြာ မေနရ။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားအား ''ငါသည္ ယခုအခါ ရဟန္းေယာက္်ား ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာေယာက္်ား ဥပါသိကာမိန္းမ မင္း မင္းအမတ္ တိတၴိ တိတၴိတပည့္တို႔ႏွင့္ ေရာႁပြမ္းလ်က္ ေနရသည္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာစြာ မေနရ၊ ငါသည္ ပရိသတ္ အေပါင္းမွ ထြက္၍ တစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္လ်က္ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ'' ဟု အၾကံသည္ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ နံနက္အခ်ိန္ သကၤန္းကို ျပင္ဝတ္၍ သပိတ္ သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္ ေကာသမၺီ ျပည္သို႔ ဆြမ္းခံဝင္ေတာ္မူ၏။ ေကာသမၺီျပည္၌ ဆြမ္းခံ လွည့္လည္၍ ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ဆြမ္းခံရြာမွ ဖဲႂကြလ်က္ ကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္း အိပ္ရာ ေနရာကို သိမ္းဆည္း၍ သပိတ္ သကၤန္းကို ယူေဆာင္လ်က္ အလုပ္အေကြၽးကိုလည္း မေခၚ ရဟန္းသံဃာကိုလည္း မပန္ၾကားဘဲ အေဖာ္မပါ တစ္ပါးတည္း ပါလိေလယ်က ေတာအုပ္သို႔ ေဒသစာရီ ၾကြေတာ္မူ၏။ အစဥ္သျဖင့္ ေဒသစာရီ ၾကြေတာ္မူလတ္ေသာ္ ပါလိေလယ်က ေတာအုပ္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ ေတာ္မူ၏။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုပါလိေလယ်ကရြာ ရကၡိတေတာအုပ္ အင္ၾကင္းပင္ပ်ဳိ အနီး၌ ေနေတာ္မူ၏။ ဆင္ေျပာင္ႀကီး တစ္ေကာင္သည္လည္း ဆင္ေပါက္ ဆင္မ ဆင္ေရြ ႏို႔စို႔ဆင္ငယ္တို႔ႏွင့္ ေရာျပြမ္းသည္ ျဖစ္၍ အၫြန္႔ ျပတ္ၿပီးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရ၏။ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီး ခ်ဳိး၍ ခ်ဳိး၍ ခ်ေသာ သစ္ခက္ သစ္ကိုင္းကိုလည္း အျခား ဆင္တို႔ စားကုန္၏။ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ ေနာက္က်ဳကုန္ေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရ၏။ ေရဆိပ္မွ တက္ေသာ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ ကိုယ္ကိုလည္း ဆင္မတို႔သည္ တိုးေဝွ႕လ်က္ သြားကုန္၏။ ေရာျပြမ္းသည္ ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာ စြာ မေနရ။
ထိုအခါ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီးအား ''ငါသည္ ယခုအခါ၌ ဆင္ထီး ဆင္မ ဆင္ေပါက္ ဆင္ငယ္တို႔ႏွင့္ ေရာျပြမ္း၍ ေနရ၏။ အဖ်ားျပတ္ၿပီးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရ၏။ ငါ ခ်ဳိး၍ ခ်ဳိး၍ ခ်ေသာ အကိုင္းအခက္ကိုလည္း ဆင္ေပါက္ ဆင္ငယ္တို႔သည္ စားကုန္၏။ ေနာက္က်ဳေသာ ေရကိုလည္း ေသာက္ရ၏။ ေရဆိပ္မွတက္ေသာ ငါ၏ ကိုယ္ကိုလည္း ဆင္မတို႔သည္ တိုးေဝွ႕လ်က္ သြားကုန္၏။
ငါသည္ ေရာျပြမ္းသည္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာစြာ မေနရ၊ ငါသည္ ဆင္အုပ္ မွ ထြက္၍ တစ္ေကာင္တည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္လ်က္ ေနရပါမူ ေကာင္းေလစြ'' ဟု ဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ ဆင္အုပ္မွ ဖဲ၍ ပါလိေလယ်ကရြာ ရကၡိတေတာအုပ္ အင္ၾကင္းပင္ပ်ဳိ အနီး၌ ျမတ္စြာဘုရားထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေန၏။ ထိုအခါ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ ျမတ္စြာဘုရား ေနေတာ္မူရာ အရပ္ကိုလည္း စိမ္းစိုေသာ ျမက္သစ္ပင္ မရွိေအာင္ ျပဳ၏။ ႏွာေမာင္း ျဖင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ ေသာက္ေရ သံုးေဆာင္ေရကို တည္ထား၏။
ထို႔ေနာက္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာသို႔ ကပ္လ်က္ တစ္ပါးတည္း ကိန္းေအာင္းေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားအား ''ငါသည္ ေရွးအခါက ရဟန္းေယာက္်ား ရဟန္းမိန္းမ ဥပါသကာေယာက္်ား ဥပါသိကာမိန္းမ မင္း အမတ္ တိတၴိ တိတၴိတပည့္တို႔ ႏွင့္ ေရာျပြမ္းလ်က္ ေနရသည္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာစြာ မေနရ၊ ''ထိုငါသည္ ယခုအခါ၌ ရဟန္းေယာက္်ား ရဟန္း မိန္းမ ဥပါသကာေယာက္်ား ဥပါသိကာမိန္းမ မင္းမင္းအမတ္ တိတၴိ တိတၴိတပည့္တို႔ႏွင့္ မေရာျပြမ္းဘဲ ေနေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏'' ဟု စိတ္အၾကံ ျဖစ္၏။
ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီးအားလည္း ''ငါသည္ ေရွးအခါက ဆင္ေပါက္ ဆင္မ ဆင္ေရြ ႏို႔စို႔ဆင္ငယ္တို႔ႏွင့္ ေရာျပြမ္းလ်က္ ေနရသည္ ျဖစ္၍ အၫြန္႔ျပတ္ၿပီးေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရ၏။ ငါ ခ်ဳိး၍ ခ်ဳိး၍ခ်ေသာ သစ္ခက္ သစ္ကိုင္းကိုလည္း ဆင္ငယ္တို႔သည္ စားကုန္၏။ ငါသည္ ေနာက္က်ဳေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရ၏။ ေရဆိပ္မွတက္ေသာ ငါ၏ ကိုယ္ကိုလည္း ဆင္မတို႔သည္ တိုးေဝွ႕လ်က္ သြားကုန္၏။ ေရာျပြမ္းသည္ျဖစ္၍ ဆင္းရဲ၏။ ခ်မ္းသာစြာ မေနရ။ ထိုငါသည္ ယခုအခါ ဆင္ထီး ဆင္မ ဆင္ေပါက္ဆင္ငယ္တို႔ႏွင့္ မေရာျပြမ္းဘဲ ေနရ၏။ အဖ်ားမျပတ္ေသာ ျမက္တို႔ကိုလည္း စားရ၏။ ငါ ခ်ဳိး၍ ခ်ဳိး၍ခ်ေသာ သစ္ခက္ သစ္ကိုင္းတို႔ကိုလည္း ဆင္ငယ္တို႔သည္ မစားကုန္။ ၾကည္လင္ေသာ ေရတို႔ကိုလည္း ေသာက္ရ၏။ ဆိပ္ကမ္းမွတက္ေသာ ငါ၏ ကိုယ္ကိုလည္း ဆင္မတို႔သည္ တိုးေဝွ႕လ်က္ မသြားကုန္။ မေရာျပြမ္းေသာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာစြာ ေနရ၏''ဟု ဤသို႔ စိတ္အၾကံ ျဖစ္၏။
ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မိမိ၏ ကာယဝိေဝကကို သိ၍ ထိုဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ စိတ္အၾကံကိုလည္း မိမိစိတ္ျဖင့္ သိေတာ္မူ၍ ထိုသိေသာ အခ်ိန္၌- ''ဘုရားတည္း ဟူေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ တစ္ပါးတည္း ေတာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ကုန္ သကဲ့သို႔ ဤဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္လည္း တစ္စီးတည္း ေတာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားတည္းဟူေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ ထိုတစ္ပါးတည္း ေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ စိတ္သည္ လွည္းစြယ္ရန္းႏွင့္ တူေသာ အစြယ္ရွိေသာ ဆင္ေျပာင္ႀကီး၏ တစ္စီးတည္း ေမြ႕ေလ်ာ္ေသာ စိတ္ႏွင့္တူမွ်၏'' ဟု ဤဥဒါန္းကို က်ဴးရင့္ေတာ္မူ၏။ 35
၅ - နာဂသုတ္၊ ေမဃိယဝဂ္၊ ဥဒါန္းပါဠိေတာ္၊ ခုဒၵကနိကာယ္။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment