''သီဟိုဠ္ကြၽန္းမွ ဖုႆေဒဝမေထရ္''
ျမတ္ဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးတဲ့ေနာက္ သီဟိုဠ္ကြၽန္းဝယ္ ဖုႆေဒဝမေထရ္ဆိုတာ ေစတီရင္ျပင္၌ ေန႔စဥ္မျပတ္ တံျမက္လွည္းၿပီး ဘုရားကိုအာ႐ံုျပဳ၍ ဝမ္းေျမာက္ လို႔ေနတယ္။
အဲဒီလိုေနတဲ့အခိုက္ ေျမာက္ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ဆင္းလာၿပီး တံျမက္လွည္းထား တဲ့ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ ႏြားေခ်းေတြ ျဖန္႔ႀကဲၿပီးသြားသတဲ့၊ ဒီလိုျဖန္႔ႀကဲသြားေသာ္ လည္း တံျမက္လွည္းၿမဲအတိုင္း သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားအိုႀကီးတစ္ေကာင္ ဝင္လာၿပီး ႏြားေခ်းေတြ စြန္႔သြား ျပန္တယ္။ သန္႔ရွင္းျမဲအတိုင္း တံျမက္လွည္းလ်က္ ဝမ္းေျမာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုးလွတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ နဲ႔ အမႈိက္ေတြဆြဲၿပီးေတာ့ တံျမက္လွည္းထားတဲ့ ယင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ျဖန္႔ႀကဲ ျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဖုႆေဒဝမေထရ္က ငါ ဆြမ္းခံေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ယခုေလာက္ အ႐ုပ္ဆိုးၿပီး ႐ုပ္ရည္ၾကမ္းတမ္းတဲ့သူကို မျမင္ဘူးေသးပါ၊ ဒီေတာ့ သူဟာ မာရ္နတ္ျဖစ္ေလမလားလို႔ စဥ္းစားမိၿပီး၊ သင္ မာရ္နတ္မဟုတ္လားဟု ေမးေသာ အခါ မာရ္နတ္ဟုတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဖုႆေဒဝမေထရ္က 'မာရ္နတ္ သင္ဟာ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားကို မီလိုက္သူ ျဖစ္တယ္၊ တန္ခိုးနဲ႔ ျပည့္စံုသူလည္း ျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရဲ႔ အဆင္းသဏၭာန္ေတာ္ကို ငါ့အားဖန္ဆင္းျပစမ္းပါ' လို႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ၊
အားလံုး တူေအာင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ မဖန္ဆင္းႏိုင္ပါဟု ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ျပႏိုင္ သမွ် ဖန္ဆင္းျပသတဲ့ မေထရ္က ပံုေတာ္ကိုၾကည့္ကာ 'ရာဂစသည္ မကင္းေသး ေသာ မာရ္နတ္၏ အတုပံုေတာ္ပင္ ဤမွ်ေလာက္ တင့္တယ္သပၸါယ္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆင္းေတာ္မွာ အဘယ္မွ်ေလာက္ တင့္တယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ ရွိပါမလဲ'ဟု ေတြးေတာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ပီတိေတြ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚလာ ပါတယ္။ ထိုပီတိဆိုတဲ့ နာမ္တရားတစ္ခုကိုပင္ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ သေဘာပါေအာင္ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္ရာ တစ္ခါတည္း အာသေဝါ ကုန္ခမ္း၍ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။
႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ၾက၍ ဖုႆေဒဝမေထရ္ကဲ့သို႔ ဘုရားအစစ္ အမွန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးၿပီး သတိ,ပညာ,သဒၶါ,ဝီရိယကို ျဖစ္ေစ ကာ အာစိဏၰကံ ကုသိုလ္မ်ဳိးေတြျဖစ္ေအာင္ က်ဳိးစားႏိုင္ၾကပါလွ်င္ ယခုဘ၀ လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္ေပေတာ့မည္။
အဲဒီလိုေနတဲ့အခိုက္ ေျမာက္ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ဆင္းလာၿပီး တံျမက္လွည္းထား တဲ့ ရင္ျပင္ေတာ္မွာ ႏြားေခ်းေတြ ျဖန္႔ႀကဲၿပီးသြားသတဲ့၊ ဒီလိုျဖန္႔ႀကဲသြားေသာ္ လည္း တံျမက္လွည္းၿမဲအတိုင္း သန္႔ရွင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ ႏြားအိုႀကီးတစ္ေကာင္ ဝင္လာၿပီး ႏြားေခ်းေတြ စြန္႔သြား ျပန္တယ္။ သန္႔ရွင္းျမဲအတိုင္း တံျမက္လွည္းလ်က္ ဝမ္းေျမာက္ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုးလွတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ နဲ႔ အမႈိက္ေတြဆြဲၿပီးေတာ့ တံျမက္လွည္းထားတဲ့ ယင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ ျဖန္႔ႀကဲ ျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဖုႆေဒဝမေထရ္က ငါ ဆြမ္းခံေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ယခုေလာက္ အ႐ုပ္ဆိုးၿပီး ႐ုပ္ရည္ၾကမ္းတမ္းတဲ့သူကို မျမင္ဘူးေသးပါ၊ ဒီေတာ့ သူဟာ မာရ္နတ္ျဖစ္ေလမလားလို႔ စဥ္းစားမိၿပီး၊ သင္ မာရ္နတ္မဟုတ္လားဟု ေမးေသာ အခါ မာရ္နတ္ဟုတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဖုႆေဒဝမေထရ္က 'မာရ္နတ္ သင္ဟာ ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွားကို မီလိုက္သူ ျဖစ္တယ္၊ တန္ခိုးနဲ႔ ျပည့္စံုသူလည္း ျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရဲ႔ အဆင္းသဏၭာန္ေတာ္ကို ငါ့အားဖန္ဆင္းျပစမ္းပါ' လို႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ၊
အားလံုး တူေအာင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ မဖန္ဆင္းႏိုင္ပါဟု ေျပာဆိုၿပီးလွ်င္ ျပႏိုင္ သမွ် ဖန္ဆင္းျပသတဲ့ မေထရ္က ပံုေတာ္ကိုၾကည့္ကာ 'ရာဂစသည္ မကင္းေသး ေသာ မာရ္နတ္၏ အတုပံုေတာ္ပင္ ဤမွ်ေလာက္ တင့္တယ္သပၸါယ္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဆင္းေတာ္မွာ အဘယ္မွ်ေလာက္ တင့္တယ္ၾကည္ညိဳဖြယ္ ရွိပါမလဲ'ဟု ေတြးေတာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ပီတိေတြ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္ေပၚလာ ပါတယ္။ ထိုပီတိဆိုတဲ့ နာမ္တရားတစ္ခုကိုပင္ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ သေဘာပါေအာင္ ႏွလံုးသြင္းလ်က္ ဝိပႆနာ႐ႈလိုက္ရာ တစ္ခါတည္း အာသေဝါ ကုန္ခမ္း၍ ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။
႐ုပ္ပြား ဆင္းတုေတာ္မ်ားကို ဖူးေျမာ္ၾက၍ ဖုႆေဒဝမေထရ္ကဲ့သို႔ ဘုရားအစစ္ အမွန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးၿပီး သတိ,ပညာ,သဒၶါ,ဝီရိယကို ျဖစ္ေစ ကာ အာစိဏၰကံ ကုသိုလ္မ်ဳိးေတြျဖစ္ေအာင္ က်ဳိးစားႏိုင္ၾကပါလွ်င္ ယခုဘ၀ လူျဖစ္ရက်ဳိး နပ္ေပေတာ့မည္။
