ပဌမ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္
ထိုအခါ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိ၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာ ပုဏၰားႏွစ္ေယာက္ တို႔သည္ ျမတ္စြာ ဘုရား အထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ ေျပာဆိုၾက ကုန္၏၊
ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို ေျပာဆိုၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ၾကၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာ ဘုရားအား-
''အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ပင္ ရွိၾက၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါကုန္ၿပီ၊ ထို အကြၽႏု္ပ္တို႔ကား ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္ တားျမစ္ ေၾကာင္း ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရ ပါကုန္ေသး၊ အသွ်င္ ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္ အစီးအပြါးရွိျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္ႏိုင္ ရာေသာ သြန္သင္ ဆံုးမျခင္း ျဖင့္ သြန္သင္ ဆံုးမေတာ္မူပါ'' ဟု ေလွ်ာက္ထားၾက ကုန္၏။
ပုဏၰားတို႔ သင္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိကုန္၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ စင္စစ္ ေရာက္ၾက ကုန္၏။ သင္တို႔သည္ ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္ တားျမစ္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရကုန္ေသး၊ ပုဏၰားတို႔ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းသည္ ဤသတၱေလာကကို အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္၏။ ပုဏၰားတို႔ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းသည္ သတၱေလာကကို ဤသို႔ အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္သည္ ရွိေသာ္ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာ ပုန္းေအာင္းရာ မွီခိုရာ ကိုးကြယ္ရာ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္၏ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
(အို နာ ေသေရး ဒုကၡေဘးတို႔သည္) ဇီဝိတိေႁႏၵကို အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္၏၊ (သတၱဝါတို႔၏) အသက္သည္ တိုေတာင္းလွ၏၊ အိုျခင္းတရားသည္ အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္ အပ္ေသာ သတၱဝါအား ကိုးကြယ္ရာတို႔ မည္သည္ မရွိႏိုင္ကုန္၊ ေသျခင္း တရား၌ ဤမည္ေသာ ေဘးကို (ပညာမ်က္စိျဖင့္) ျမင္ေအာင္ ႐ႈလ်က္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ တို႔ကို ျပဳရာသတည္း။
ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ...
ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
အသက္ဝိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
တမလြန္ေလာကသို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္သတည္း။52
၁ - ပဌမ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္၊ ျဗာဟၼန၀ဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။
ထိုအခါ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိ၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာ ပုဏၰားႏွစ္ေယာက္ တို႔သည္ ျမတ္စြာ ဘုရား အထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကကုန္ၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္အတူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ႏႈတ္ဆက္ ေျပာဆိုၾက ကုန္၏၊
ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ အမွတ္ရဖြယ္စကားကို ေျပာဆိုၿပီးဆံုးေစ၍ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထိုင္ၾကၿပီးလွ်င္ ျမတ္စြာ ဘုရားအား-
''အသွ်င္ေဂါတမ အကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ပင္ ရွိၾက၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါကုန္ၿပီ၊ ထို အကြၽႏု္ပ္တို႔ကား ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္ တားျမစ္ ေၾကာင္း ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရ ပါကုန္ေသး၊ အသွ်င္ ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္ အစီးအပြါးရွိျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္ႏိုင္ ရာေသာ သြန္သင္ ဆံုးမျခင္း ျဖင့္ သြန္သင္ ဆံုးမေတာ္မူပါ'' ဟု ေလွ်ာက္ထားၾက ကုန္၏။
ပုဏၰားတို႔ သင္တို႔သည္ ဖြားျမင္သည္မွ အသက္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ရွိကုန္၍ အိုမင္း ႀကီးျမင့္ အရြယ္ရင့္ကာ ဆင့္ဆင့္လြန္ေျမာက္ အဆံုးအရြယ္သို႔ စင္စစ္ ေရာက္ၾက ကုန္၏။ သင္တို႔သည္ ဒုဂၢတိေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္ တားျမစ္ေၾကာင္း ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရကုန္ေသး၊ ပုဏၰားတို႔ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းသည္ ဤသတၱေလာကကို အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္၏။ ပုဏၰားတို႔ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းသည္ သတၱေလာကကို ဤသို႔ အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္သည္ ရွိေသာ္ ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာ ပုန္းေအာင္းရာ မွီခိုရာ ကိုးကြယ္ရာ လဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္၏ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
(အို နာ ေသေရး ဒုကၡေဘးတို႔သည္) ဇီဝိတိေႁႏၵကို အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္အပ္၏၊ (သတၱဝါတို႔၏) အသက္သည္ တိုေတာင္းလွ၏၊ အိုျခင္းတရားသည္ အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေဆာင္ အပ္ေသာ သတၱဝါအား ကိုးကြယ္ရာတို႔ မည္သည္ မရွိႏိုင္ကုန္၊ ေသျခင္း တရား၌ ဤမည္ေသာ ေဘးကို (ပညာမ်က္စိျဖင့္) ျမင္ေအာင္ ႐ႈလ်က္ ခ်မ္းသာကို ေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ တို႔ကို ျပဳရာသတည္း။
ဤမ်က္ေမွာက္ဘဝ၌ ...
ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
အသက္ဝိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းသည္ လည္းေကာင္း၊
တမလြန္ေလာကသို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာျခင္းငွါ ျဖစ္သတည္း။52
၁ - ပဌမ ေဒြျဗာဟၼဏသုတ္၊ ျဗာဟၼန၀ဂ္၊ တိကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment