ပဌမ မိတၱသုတ္-

ပဌမ မိတၱသုတ္-

ရဟန္းတုိ႔ အဂၤါခုနစ္မ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းကုိ မွီ၀ဲအပ္၏၊

အဘယ္ခုနစ္မ်ဳိးတုိ႔နည္းဟူမူ -

၁။ သူတစ္ပါးတုိ႔ ေပးႏုိင္ခဲေသာ အရာ၀တၳဳကုိ ေပးတတ္၏၊
၂။ ျပဳႏုိင္ခဲေသာ အမွဳကုိ ျပဳ၏၊
၃။ သည္းခံႏုိင္ခဲေသာ အရာကုိ သည္းခံ၏၊
၄။ မိမိ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္အပ္ေသာ အရာကုိ ထုိအေဆြခင္ပြန္းအား ထင္စြာျပဳ၏၊
၅။ ထုိအေဆြခင္ပြန္း၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္၏၊
၆။ ေဘးရန္တုိ႔ ေၾကာင့္ မစြန္႔ပစ္၊
၇။ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳ။

ရဟန္းတုိ႔ ဤအဂၤါခုနစ္မ်ဳိးတုိ႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းကုိ မွီ၀ဲအပ္၏ ဟု (မိန္႔ေတာ္ မူ၏)။

အေဆြခင္ပြန္းသည္ ေပးႏုိင္ခဲေသာ အရာ၀တၳဳကုိ ေပး၏၊ ျပဳႏုိင္ခဲေသာ အမွဳကုိ လည္း ျပဳ၏၊ ထုိမွတစ္ပါးလည္း ထုိသူ၏ မေကာင္းသျဖင့္ ဆုိအပ္ေသာ စကား တုိ႔ကုိ လည္းေကာင္း၊ သည္းခံႏုိင္ခဲေသာ အရာတုိ႔ကုိ လည္းေကာင္း သည္းခံ၏။ ထုိသူအား မိမိ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္အပ္ေသာ အရာကုိလည္း ေျပာၾကား၏၊ ထုိသူ၏ လွ်ဳိ႕၀ွက္အပ္ေသာ အရာကုိလည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္၏၊ ေဘးရန္ျဖစ္ေပၚေသာ အခါ တုိ႔၌လည္း မစြန္႔ပစ္၊ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း မထီမဲ့ျမင္ မျပဳ။ အၾကင္ ပုဂၢဳိလ္၌ ထုိအေၾကာင္းတုိ႔သည္ ရွိကုန္၏၊

ထုိသုိ႔ သေဘာရွိေသာ အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ေသာသူကုိ
အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကုိ အလုိရွိသူသည္ ဆည္းကပ္အပ္၏။

၅ - ပဌမ မိတၱသုတ္၊ ေဒ၀တာ၀ဂ္၊ သတၱကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။