သဇၩာယသုတ္ - (စီးျဖန္းျခင္း၊ သရဇၥ်ယ္ျခင္း)
အခါတစ္ပါး၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ေကာသလတုိင္း ေတာအုပ္တစ္ခု၌ ေန၏၊ ထုိအခါ၌ ထုိရဟန္းသည္ ေရွးက သရဇၩာယ္ျခင္းမ်ားသည္ျဖစ္၍ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနခဲ့ၿပီးမွ ေနာက္အခါ၌ ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဆိတ္ဆိတ္ ေနလ်က္ ဖလသမာပတ္ ခ်မ္းသာျဖင့္ ကာလကုိ လြန္ေစ၏၊
ထုိအခါထုိေတာအုပ္၌ စုိးအုပ္၍ ေနေသာ နတ္သည္ ထုိရဟန္း၏ သရဇၩာယ္ေသာ တရားေတာ္ကုိ မၾကားရသည္ ျဖစ္၍ ထုိရဟန္းထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ဂါထာျဖင့္ ရြတ္ဆုိ ေလွ်ာက္ထား၏-
''ရဟန္း အဘယ့္ေၾကာင့္ သင္သည္ တရားေတာ္တို႔ကုိ မသရဇၩာယ္သနည္း၊ ရဟန္းတို႔ႏွင့္ ေပါင္းေဖာ္ေသာသူသည္ တရားကုိ နာရေသာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ ဘဝ၌ ၾကည္ညဳိျခင္းကုိလည္းရပါ၏၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကုိလည္း ခံရပါ၏'' ဟု ေလွ်ာက္၏။
''ငါတို႔သည္ အရိယမဂ္သို႔ မေရာက္ေသးမီ ေရွးအခါက တရားေတာ္တို႔၌ ရြတ္ဖတ္သရဇၩာယ္ျခင္း ဆႏၵျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီ၊ အရိယမဂ္သို႔ ေရာက္ၿပီးေသာ အခါ၌မူကား ျမင္အပ္ ၾကားအပ္ ေတြ႕ထိအပ္ေသာ တရားအားလံုးကုိ သိ၍ စြန္႔လႊတ္ျခင္းကုိ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ ခ်ီးမြမ္းကုန္၏'' ဟု မိန္႔ဆုိ၏။ 230
၁ဝ - သဇၩာယသုတ္၊ ၀နသံယုတ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment