ယာဂုမုန္႔ခ်ဳိတို႔ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္း...
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဗာရာဏသီျပည္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေတာ္မူသေရြ႕ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ ၿပီးလွ်င္ မ်ားစြာေသာ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ငါးက်ိပ္ေသာ ရဟန္းသံဃာတို႔ႏွင့္အတူ အႏၶကဝိႏၵရြာသို႔ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ဇနပုဒ္၌ ေနေသာ လူတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ ဆား ဆီ ဆန္ ခဲဖြယ္တို႔ကို လွည္းတို႔၌ တင္ေစ၍ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာ၏ ေနာက္မွ ေနာက္မွ ''ဆြမ္း ေကြၽးေသာ အလွည့္ကို ရေသာအခါ ဆြမ္းကို စီရင္ကုန္အံ့'' ဟု (ႏွလံုးပုိက္ကာ) အစဥ္တစုိက္ လိုက္ကုန္၏၊
ငါးရာေသာ စားႂကြင္းစားတို႔ သည္လည္း အစဥ္တစုိက္ လိုက္ကုန္၏။
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အစဥ္အတုိင္း ေဒသစာရီ လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ အႏၶကဝိႏၵရြာသို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကို မရေသာ ပုဏၰားတစ္ေယာက္အား 'ဆြမ္းေကြၽး အလွည့္ကုိ ရေသာအခါ ဆြမ္းကုိ ျပဳစီရင္အံ့' ဟု ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာကုိ အစဥ္တစုိက္ လိုက္ေသာ ငါ့အား ႏွစ္လလြန္ၿပီ၊ ငါ့အား ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရ၊ ငါသည္လည္း တစ္ေယာက္တည္း သာ ျဖစ္၏၊ ငါ့အား ဃရာဝါသအက်ဳိးသည္လည္း မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ငါသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကို ၾကည့္ဦးအံ့၊ ဆြမ္း စားဇရပ္၌ မရွိေသာ ဝတၴဳကုိ စီရင္ရမူ ေကာင္း၏'' ဟု အၾကံျဖစ္၏။
ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကုိ ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိ ႏွစ္မ်ဳိးတို႔ကို မျမင္ေလ။ ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ အသွ်င္အာနႏၵာထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ''အသွ်င္ အာနႏၵာ ယခု အခါ၌ ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရေသာ အကြၽႏု္ပ္အား 'ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ ရေသာအခါ ဆြမ္းကုိ ျပဳစီရင္အံ့' ဟု ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာကုိ အစဥ္တစုိက္ လုိက္ေသာ ငါ့အား ႏွစ္လလြန္ၿပီ၊ ငါ့အား ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရ၊ ငါသည္လည္း တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္၏၊ ငါ့အား ဃရာဝါသအက်ဳိးသည္လည္း မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ငါသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကို ၾကည့္ဦးအံ့၊ ဆြမ္းစား ဇရပ္၌ မရွိေသာ ဝတၴဳကုိ စီရင္ရမူ ေကာင္း၏ ဟု အၾကံျဖစ္ပါသည္။
အသွ်င္အာနႏၵာ ထုိအကြၽႏု္ပ္သည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကုိ ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိႏွစ္မ်ဳိးတို႔ကို မျမင္ပါ၊ အသွ်င္အာနႏၵာ အကယ္၍ အကြၽႏု္ပ္သည္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ စီရင္ျငားအံ့၊ အသွ်င္ ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္၏ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ ခံယူေတာ္ မူပါအံ့ေလာ'' ဟု ေလွ်ာက္၏။
''ပုဏၰား သို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးေလွ်ာက္ဦးအံ့'' ဟု (ေျပာဆုိ၏)။ ထုိအခါ အသွ်င္ အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤအေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္၏။ အာနႏၵာ သို႔ျဖစ္လွ်င္ စီရင္ေစေလာ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ပုဏၰားသည္ ထုိညဥ့္လြန္ေသာအခါ မ်ားစြာေသာ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ စီရင္ေစၿပီးလွ်င္...
ျမတ္စြာဘုရားအား ''အသွ်င္ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္၏ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ လက္ခံေတာ္မူပါ'' ဟု ဆက္ကပ္ေလ၏။ ပုဏၰား သို႔ျဖစ္လွ်င္ ရဟန္း တို႔အား လွဴေလာ့ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတို႔သည္ (မအပ္ဟု) ေတြးေတာမႈ 'သံသယကုကၠဳစၥ' ရွိသည္ ျဖစ္၍ မခံကုန္၊ ရဟန္းတို႔ ခံယူကုန္ေလာ့ သံုးေဆာင္ကုန္ ေလာ့ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းအေပါင္းကုိ မ်ားစြာေသာ ယာဂုျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိျဖင့္လည္းေကာင္း ေရာင့္ရဲ သည္တုိင္ေအာင္ တားျမစ္သည္ တုိင္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေကြၽး၍ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းစားၿပီး၍ သပိတ္မွ လက္ကုိ ဖယ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေနေသာ ထုိပုဏၰားကုိ ျမတ္စြာဘုရားသည္-
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဗာရာဏသီျပည္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ေတာ္မူသေရြ႕ သီတင္းသံုး ေနေတာ္မူ ၿပီးလွ်င္ မ်ားစြာေသာ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာ ငါးက်ိပ္ေသာ ရဟန္းသံဃာတို႔ႏွင့္အတူ အႏၶကဝိႏၵရြာသို႔ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ဇနပုဒ္၌ ေနေသာ လူတို႔သည္ မ်ားစြာေသာ ဆား ဆီ ဆန္ ခဲဖြယ္တို႔ကို လွည္းတို႔၌ တင္ေစ၍ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာ၏ ေနာက္မွ ေနာက္မွ ''ဆြမ္း ေကြၽးေသာ အလွည့္ကို ရေသာအခါ ဆြမ္းကို စီရင္ကုန္အံ့'' ဟု (ႏွလံုးပုိက္ကာ) အစဥ္တစုိက္ လိုက္ကုန္၏၊
ငါးရာေသာ စားႂကြင္းစားတို႔ သည္လည္း အစဥ္တစုိက္ လိုက္ကုန္၏။
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အစဥ္အတုိင္း ေဒသစာရီ လွည့္လည္သည္ရွိေသာ္ အႏၶကဝိႏၵရြာသို႔ ေရာက္ေတာ္မူ၏။ ထုိအခါ ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကို မရေသာ ပုဏၰားတစ္ေယာက္အား 'ဆြမ္းေကြၽး အလွည့္ကုိ ရေသာအခါ ဆြမ္းကုိ ျပဳစီရင္အံ့' ဟု ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာကုိ အစဥ္တစုိက္ လိုက္ေသာ ငါ့အား ႏွစ္လလြန္ၿပီ၊ ငါ့အား ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရ၊ ငါသည္လည္း တစ္ေယာက္တည္း သာ ျဖစ္၏၊ ငါ့အား ဃရာဝါသအက်ဳိးသည္လည္း မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ငါသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကို ၾကည့္ဦးအံ့၊ ဆြမ္း စားဇရပ္၌ မရွိေသာ ဝတၴဳကုိ စီရင္ရမူ ေကာင္း၏'' ဟု အၾကံျဖစ္၏။
ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကုိ ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိ ႏွစ္မ်ဳိးတို႔ကို မျမင္ေလ။ ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ အသွ်င္အာနႏၵာထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ''အသွ်င္ အာနႏၵာ ယခု အခါ၌ ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရေသာ အကြၽႏု္ပ္အား 'ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ ရေသာအခါ ဆြမ္းကုိ ျပဳစီရင္အံ့' ဟု ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းသံဃာကုိ အစဥ္တစုိက္ လုိက္ေသာ ငါ့အား ႏွစ္လလြန္ၿပီ၊ ငါ့အား ဆြမ္းေကြၽးအလွည့္ကုိ မရ၊ ငါသည္လည္း တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္၏၊ ငါ့အား ဃရာဝါသအက်ဳိးသည္လည္း မ်ားစြာ ဆုတ္ယုတ္၏၊ ငါသည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကို ၾကည့္ဦးအံ့၊ ဆြမ္းစား ဇရပ္၌ မရွိေသာ ဝတၴဳကုိ စီရင္ရမူ ေကာင္း၏ ဟု အၾကံျဖစ္ပါသည္။
အသွ်င္အာနႏၵာ ထုိအကြၽႏု္ပ္သည္ ဆြမ္းစားဇရပ္ကုိ ၾကည့္သည္ရွိေသာ္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိႏွစ္မ်ဳိးတို႔ကို မျမင္ပါ၊ အသွ်င္အာနႏၵာ အကယ္၍ အကြၽႏု္ပ္သည္ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ စီရင္ျငားအံ့၊ အသွ်င္ ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္၏ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ ခံယူေတာ္ မူပါအံ့ေလာ'' ဟု ေလွ်ာက္၏။
''ပုဏၰား သို႔ျဖစ္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ေမးေလွ်ာက္ဦးအံ့'' ဟု (ေျပာဆုိ၏)။ ထုိအခါ အသွ်င္ အာနႏၵာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤအေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္၏။ အာနႏၵာ သို႔ျဖစ္လွ်င္ စီရင္ေစေလာ့ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။ ပုဏၰားသည္ ထုိညဥ့္လြန္ေသာအခါ မ်ားစြာေသာ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ စီရင္ေစၿပီးလွ်င္...
ျမတ္စြာဘုရားအား ''အသွ်င္ေဂါတမသည္ အကြၽႏု္ပ္၏ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာ ထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိကုိ လက္ခံေတာ္မူပါ'' ဟု ဆက္ကပ္ေလ၏။ ပုဏၰား သို႔ျဖစ္လွ်င္ ရဟန္း တို႔အား လွဴေလာ့ ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ရဟန္းတို႔သည္ (မအပ္ဟု) ေတြးေတာမႈ 'သံသယကုကၠဳစၥ' ရွိသည္ ျဖစ္၍ မခံကုန္၊ ရဟန္းတို႔ ခံယူကုန္ေလာ့ သံုးေဆာင္ကုန္ ေလာ့ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထုိအခါ ထုိပုဏၰားသည္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ ရဟန္းအေပါင္းကုိ မ်ားစြာေသာ ယာဂုျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိျဖင့္လည္းေကာင္း ေရာင့္ရဲ သည္တုိင္ေအာင္ တားျမစ္သည္ တုိင္ေအာင္ ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေကြၽး၍ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းစားၿပီး၍ သပိတ္မွ လက္ကုိ ဖယ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားကုိ ရွိခိုးၿပီးလွ်င္ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေန၏၊ တစ္ခုေသာ ေနရာ၌ ထုိင္ေနေသာ ထုိပုဏၰားကုိ ျမတ္စြာဘုရားသည္-
ပုဏၰား ယာဂု၏ အက်ဳိးတို႔သည္ ဤဆယ္ပါးတို႔တည္း
ယာဂု လွဴက်ဳိး ၁ဝ-ပါး ယာဂုကုိ လွဴေသာသူသည္
၁... အသက္ကုိ လွဴသည္ မည္၏။
၂... အဆင္းကုိ လွဴသည္ မည္၏။
၃... ခ်မ္းသာကုိ လွဴသည္ မည္၏။
၄... ခြန္အားကုိ လွဴသည္ မည္၏။
၅... ပညာကုိ လွဴသည္ မည္၏။
၆... ေသာက္အပ္ေသာ ယာဂုသည္ ဆာေလာင္ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၏။
၇... မြတ္သိပ္ျခင္းကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၏။
၈... ေလကုိ စုန္ဆင္းေစတတ္၏။
၉... ဆီးအိမ္ကုိ စင္ၾကယ္ေစတတ္၏။
၁ဝ... အစာသစ္ အႂကြင္းကုိ ေၾကက်က္ေစတတ္၏။
ပုဏၰား ယာဂု၏ အက်ဳိးတို႔သည္ ဤဆယ္ပါးတို႔တည္း ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ပုဏၰား အၾကင္သူသည္ ကိုယ္ ႏႈတ္ ႏွလံုးကုိ ေစာင့္စည္း၍ သူတစ္ပါး ေပးလွဴေသာ ပစၥည္းကုိ ဘုဥ္းေပးေသာ ရဟန္းတို႔အား ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အခါ၌ ႐ိုေသစြာ ယာဂုကုိ ေပးလွဴ၏။ (ထုိသူသည္) ထုိအလွဴခံပုဂၢိဳလ္အား ဆယ္ပါးေသာ အရာတို႔ကုိ ေပးလွဴသည္ မည္၏။ ထုိယာဂုကုိ ဘုဥ္းေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္၏ အသက္ အဆင္း ခ်မ္းသာ ခြန္အား ပညာတို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏၊ ထို႔ျပင္ ဆာေလာင္ျခင္း မြတ္သိပ္ျခင္း ေလနာတို႔ကုိလည္း ပယ္ေဖ်ာက္တတ္၏၊ ဆီးအိမ္ကုိလည္း စင္ၾကယ္ေစတတ္၏၊ အစာသစ္ကုိလည္း ေၾကက်က္ေစတတ္၏၊
ဤယာဂုတည္းဟူေသာ ေဆးကုိ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အခါခပ္သိမ္း လူ၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာကုိ အလုိရွိေသာ သူသည္ လည္းေကာင္း၊ နတ္၌ျဖစ္ေသာ ခ်မ္းသာတို႔ကို ေတာင့္တေသာ သူသည္ လည္းေကာင္း လူတို႔၏ ဂုဏ္အသေရကုိ အလုိရွိေသာ သူသည္လည္းေကာင္း ယာဂုကုိ လွဴျခင္းငွါ သင့္ေလ်ာ္သည္ သာလွ်င္တည္း ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထုိအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထုိပုဏၰားကုိ ဤဂါထာတို႔ျဖင့္ အႏုေမာဒနာျပဳၿပီးလွ်င္ ေနရာမွ ထ၍ ဖဲႂကြေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤအေၾကာင္း အရာေၾကာင့္ တရားစကားကုိ ေဟာေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ရဟန္းတို႔ကုိ ''ရဟန္းတို႔ ယာဂုႏွင့္ ပ်ားသကာထည့္ေသာ မုန္႔ခ်ဳိတို႔ကုိ ခြင့္ျပဳ၏'' ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ 282
၁၇ဝ - ယာဂုမုန္႔ခ်ဳိတို႔ကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူျခင္း၊ ေဘသဇၨကၡႏၶက၊ မဟာဝဂ္ပါဠိေတာ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
No comments:
Post a Comment