အဘိဇၨမာနေပတ၀တၳဳ- (ႏွေျမာေသာျပိတၱာအေၾကာင္း)
ေရွးဘ၀လူျဖစ္စဥ္ အလွဴ၀တၱဳ ရွိကုန္လ်က္ ေကာင္းမႈ မျပဳခဲ့ၾက၊
လွဴမည့္အစား စြန္႔ပစ္ လိုက္ၾကေသး၏။
၀န္တိုျခင္းမ်ား၍ အလွဴခံတို႔ကို ဆဲေရးခဲ့ေသာေၾကာင့္
ေသလြန္ေသာအခါ ျပိတၱာတပိုင္း လူတပိုင္းျဖင့္
အ၀တ္မပါ ဗလာက်င္းေနရသည့္ အျဖစ္ဆိုး၌ ျဖစ္ၾကရေသာ ျပိတၱာမ်ား၀တၳဳ။
၃၈၇။ ၿပိတၱာႀကီး (ေျခခ်လိုက္ျခင္းေၾကာင့္) မပ်က္စီး မၿပိဳကြဲေသာ ဤဂဂၤါျမစ္ေရ၌ အ၀တ္မပါဘဲ ကိုယ္ခ်ည္းသာလွ်င္ ေရွ႕ထက္၀က္က ၿပိတၱာမဟုတ္သကဲ့သို႔ ပန္း တို႔ကို ပန္ဆင္ကာ အဆင္တန္ဆာတို႔ကို ဆင္ျမန္းလ်က္ သြားဘိ၏၊ သင္သည္ အဘယ္အရပ္သို႔ သြားမည္နည္း၊ သင္သည္ အဘယ္အရပ္၌ ေနရမည္နည္းဟု (ေကာလိယအမတ္က ေမး၏)။
၃၈၈။ ငါသည္ကား ၀ါသဘရြာႏွင့္ ဗာရာဏသီျပည္၏အၾကား ဗာရာဏသီ၏ အနီး ၌ တည္ေသာ စုႏၵ႒ိလရြာသို႔ သြားပါအံ့ဟု ထုိၿပိတၱာက ေျပာဆို၏။
၃၈၉။ ေကာလိယဟု ေက်ာ္ၾကားေသာ အမတ္ႀကီးသည္ ထုိၿပိတၱာကို ျမင္၍ ၿပိတၱာ အား မုန္႔ကိုလည္းေကာင္း ထမင္းကို လည္းေကာင္း ေရႊေသာ အဆင္းရွိေသာ အ၀တ္ပုဆိုး အစံုကိုလည္းေကာင္း ေပး၏။
၃၉၀။ ေလွကို ရပ္တည္ေစၿပီးလွ်င္ ထုိေလွရွိ တစ္ေယာက္ေသာ ဆတၱာသည္အား အ၀တ္ ပုဆိုးအစံုကို ေပးလွဴေစ၏၊ ဆတၱာသည္အား ေပးလွဴလိုက္သည္ရွိေသာ္ တစ္ခဏခ်င္း ၿပိတၱာ၏ ကိုယ္၌ ပုဆိုးအစံုကို ေတြ႕ျမင္ရေလေတာ့၏။
၃၉၁။ ထို႔ေနာက္ ထုိၿပိတၱာသည္ ေကာင္းေသာ အ၀တ္ကို ၀တ္႐ံုၿပီးလွ်င္ ပန္းတို႔ကို ပန္ဆင္ကာ အဆင္တန္ဆာကို ဆင္ျမန္းလ်က္ တည္ေန၏၊ (၀မ္းေျမာက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ နီးကပ္ရာ အရပ္၌)တည္ေနေသာ ၿပိတၱာအား ျမတ္ေသာ အလွဴ၏ အက်ဳိးသည္ ကပ္ေရာက္ ျဖစ္ေပၚလာ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပိတၱာတို႔အား အစဥ္သနား သျဖင့္ (ၿပိတၱာတို႔ကို ရည္ၫႊန္း၍) အဖန္ဖန္ အထပ္ထပ္ ျမတ္ေသာ အလွဴကို ေပးလွဴရာ၏။
၃၉၂။ ၿပိတၱာ အခ်ဳိ႕တို႔သည္ စုတ္ျပတ္ေသာ အ၀တ္ကို ၀တ္ၾကရကုန္၏၊ အခ်ဳိ႕ ၿပိတၱာတို႔သည္ကား ဆံပင္ျဖင့္ ကိုယ္ကို ဖံုးလႊမ္းကုန္လ်က္ အစားအစာ အလို႔ငွါ သြားၾကရကုန္၏၊ တစ္ရပ္မွ တစ္ရပ္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားလာ ၾကရကုန္၏။
၃၉၃။ အခ်ဳိ႕ ၿပိတၱာတို႔သည္ ေ၀းေသာ အရပ္သို႔ ေျပးသြားၾကကုန္ေသာ္လည္း (တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ်) မရၾကကုန္ေသာေၾကာင့္ ျပန္လာၾကရကုန္၏၊ ဆာေလာင္ျခင္း ျဖင့္ ေတြေ၀ကုန္သည္ျဖစ္၍ တုန္လႈပ္ကုန္လ်က္ ေျမ၌ လဲက်ၾကရကုန္၏။
၃၉၄။ ေရွးဘ၀၌ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ကံကို မျပဳခဲ့ၾကရကုန္ေသာ ထုိၿပိတၱာတို႔သည္ ေႏြအခါ ေနပူရာ အရပ္၌ မီးေလာင္ ခံၾကရသကဲ့သို႔ ထုိေရာက္ရာ အရပ္၀ယ္ ေျမ၌ ပုတ္ခတ္အပ္ကုန္ သကဲ့သို႔ လဲက်ၾကရကုန္၏။
၃၉၅။ ေရွးဘ၀က ယုတ္မာေသာ သေဘာရွိကုန္ေသာ ငါတို႔သည္ အမ်ဳိးသူငယ္တို႔ ၏ အမိ အိမ္ရွင္မတို႔ပါတည္း၊ လွဴဖြယ္၀တၳဳတို႔ ရွိကုန္လ်က္ မိမိ၏ မွီခုိရာ ကြၽန္းသဖြယ္ျဖစ္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကို မျပဳခဲ့မိၾကကုန္။
၃၉၆။ ထမင္းအေဖ်ာ္သည္ မ်ားပင္မ်ားေသာ္လည္း စင္စစ္ စြန္႔ပစ္လိုက္ပါ၏၊ ေကာင္းစြာ က်င့္ေသာ အရွင္ရဟန္းတို႔ ထင္စြာရွိၾကပါကုန္လ်က္ ထုိရဟန္းတို႔အား တစ္စံုတစ္ခုကို မွ် မေပးလွဴခဲ့ ၾကပါကုန္။
၃၉၇။ ငါတို႔သည္ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ မျပဳသင့္ မျပဳထုိက္ေသာ အကုသုိလ္ကိုသာ ျပဳလိုၾကကုန္၏၊ ကုသုိလ္ျပဳမႈ၌ ေႏွာင့္ေႏွး ပ်င္းရိၾကကုန္၏၊ ခ်ဳိၿမိန္ ေကာင္းျမတ္ ေသာ ၀တၳဳကိုသာ ျမတ္ႏိုးၾကကုန္၏၊ အစားႀကီးၾကပါကုန္၏၊ တစ္လုတ္စာမွ်ေသာ ေဘာဇဥ္ကို ေပးလွဴသူတို႔ကို လည္းေကာင္း၊ အလွဴခံတို႔ကို လည္းေကာင္း ဆဲေရး ႀကိမ္းေမာင္း တတ္ၾကကုန္၏။
၃၉၈။ (ငါတို႔၏) ထုိအိမ္တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ထုိကြၽန္မတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ထုိတန္ဆာတို႔သည္ လည္းေကာင္း ငါတို႔အား မကပ္ေရာက္ေတာ့ကုန္၊ အျခား သူတို႔သည္သာ ထုိအိမ္စသည္တို႔ကို သံုးေဆာင္ကုန္၏၊ ငါတို႔သည္ကား (ကုသုိလ္ျပဳရမည္ကို မသိမူ၍ ယခုအခါ) ဆင္းရဲျခင္း၏ အဖို႔ ရွိကုန္၏။
၃၉၉။ (ထုိၿပိတၱာတို႔သည္ လူျဖစ္လာၾကကုန္ေသာ္) အယုတ္အားျဖင့္ သိမွတ္အပ္ ကုန္ေသာ ႏွီးေရြ ထရံရက္သမားတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ သားေရနယ္သမားတို႔ သည္ လည္းေကာင္း၊ အေဆြျပစ္မွား မိတ္ဖ်က္သမားတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ စ႑ာလတို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး သူေတာင္းစားတို႔သည္ လည္း ေကာင္း၊ ဆတၱာသည္တို႔သည္ လည္းေကာင္း အဖန္တလဲလဲ ျဖစ္ၾကရကုန္၏။
၄၀၀။ အၾကင္အၾကင္ အမ်ဳိးတို႔သည္ ယုတ္ညံ့ကုန္၏၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးကုန္၏၊ ထုိထုိ အမ်ဳိးတို႔၌သာလွ်င္ ျဖစ္ရကုန္၏၊ ဤသည္ကား ၀န္တုိမႈ{မစၦရိယ} ရွိသူ၏ လားရာ {ဂတိ} ပင္တည္း။
၄၀၁။ အၾကင္သူတို႔သည္ကား ေရွးဘ၀၌ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳၾကဖူးကုန္၏၊ ေပးလွဴ တတ္ကုန္၏၊ ၀န္တုိမႈ {မစၦရိယ} ကင္းကုန္၏၊ ထုိသူတို႔သည္ နတ္ျပည္ ေလာကကို ျပည့္ေစကုန္၏၊ နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ကိုလည္း ထြန္းလင္းေတာက္ပေစကုန္ ၏။
၄၀၂။ အလိုရွိအပ္ေသာ ကာမဂုဏ္တို႔၌ အလိုရွိတုိင္း သံုးေဆာင္ ခံစားၾကကုန္ ေသာ ထုိသူတို႔သည္ ေ၀ဇယႏၲာျပာသာဒ္၌ ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီး၍ ထုိနတ္ျပည္မွ စုေတ ေသာ္ စည္းစိမ္ဥစၥာရွိေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ အမ်ဳိးတို႔၌ ျဖစ္ၾကရကုန္၏။
၄၀၃။ စုလစ္မြန္းခြၽန္း အထြတ္တပ္ေသာ ျပာသာဒ္ေဆာင္၌ လည္းေကာင္း၊ ေမြး ရွည္ ေကာ္ေဇာခင္းထားအပ္ေသာ ပလႅင္၌ လည္းေကာင္း လက္၌ စြဲကိုင္ေသာ ဥေဒါင္းၿမီးစည္း ယပ္တို႔ျဖင့္ ယပ္ေလခတ္ကုန္လ်က္ အျခံအရံ မ်ားသည္ျဖစ္၍ ျမတ္ေသာ အမ်ဳိး၌ ျဖစ္ၾကရကုန္၏။
၄၀၄။ သူငယ္ဘ၀၌လည္း ရင္ခြင္တစ္ခုမွ ရင္ခြင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ကုန္၏၊ ပန္းပန္ လ်က္ အဆင္တန္ဆာ ဆင္ျမန္းကုန္ေသာ အထိန္းအယတို႔သည္ ညနံနက္တုိင္း ခ်မ္းသာကို ရွာမွီးၾကကုန္လ်က္ ျပဳစုလုပ္ ေကြၽးၾကကုန္၏။
၄၀၅။ ပူေဆြးမႈ {ေသာက} မရွိေသာ ႏွစ္သက္ဖြယ္ရွိေသာ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္း ေသာ တာ၀တႎသာနတ္တို႔၏ ဤဥယ်ာဥ္ႀကီးသည္ မေကာင္းမႈ ျပဳသူတ႔ိုအတြက ္ ျဖစ္သည္မဟုတ္၊ ေကာင္းမႈ ျပဳၿပီးသူတို႔ အတြက္သာလွ်င္ ျဖစ္၏။
၄၀၆။ မေကာင္းမႈကို ျပဳၿပီးသူတုို႔အား ခ်မ္းသာသုခသည္ ဤေလာက၌လည္း မရွိ၊ တမလြန္ေလာက၌လည္း မရွိ၊ ေကာင္းမႈ ျပဳၿပီးသူတို႔အားသာလွ်င္ ခ်မ္းသာသုခ သည္ ဤေလာက၌လည္း ျဖစ္၏၊ တမလြန္ ေလာက၌လည္း ျဖစ္၏။
၄၀၇။ ထုိနတ္တို႔၏ အေပါင္းအေဖာ္ အသင္း၀င္ ျဖစ္လိုသူတို႔သည္ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈကို မ်ားစြာျပဳအပ္၏၊ ေကာင္းမႈ ျပဳၿပီးသူတို႔သည္သာ နတ္ျပည္၌ စည္းစိမ္ႏွင့္ ျပည့္စံုကုန္သည္ ျဖစ္၍ ၀မ္းေျမာက္ၾကရကုန္၏။
ေရွးဦးစြာေသာ အဘိဇၨမာနေပတ၀တၳဳ ၿပီး၏။
အဘိဇၨမာနေပတ၀တၳဳ၊ စူဠ၀ဂ္၊ ေပတ၀တၳဳပါဠိေတာ္။
