ဥဇၥ်ာနသညိသုတ္
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံ ျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌(သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် တတ္ေသာေၾကာင့္ ဥဇၥ်ာန အမည္ရွိကုန္ေသာ မ်ားစြာကုန္ေသာ နတ္သားတို႔သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အဆင္းရွိသည္ျဖစ္၍ ညဥ့္ဦးယံ လြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခ်ိန္၌ ေဇတဝန္ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ထြန္းလင္းေစ၍ ျမတ္စြာ ဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္၌ ရပ္တည္ကုန္၏၊ ေကာင္းကင္၌ ရပ္တည္ၿပီးေသာ္ နတ္သားတစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ပါး၌ ဤဂါထာကို ေလွ်ာက္၏-
''အၾကင္ (သီလမရွိေသာ) ရဟန္းသည္ တစ္ပါးေသာ (မစင္ၾကယ္ေသာ) အျခင္း အရာအားျဖင့္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုယ္ကို တစ္ပါးေသာ (စင္ၾကယ္ေသာ) အျခင္းအရာ အားျဖင့္ ေျပာၾကား၏၊ 'လွည့္ပတ္၍ စားတတ္ေသာ ငွက္မုဆိုးကဲ့သို႔' ထိုရဟန္း၏ ထို (တိုင္းသားျပည္သူ ၾကည္ျဖဴစြာ လွဴအပ္ေသာဆြမ္းကို) သံုးေဆာင္ျခင္းသည္ ခိုးဝွက္သျဖင့္ သံုးေဆာင္အပ္သည္ မည္၏။
အၾကင္အမႈကို ျပဳလုပ္၏၊ ထိုျပဳလုပ္ေသာအမႈကိုသာ ေျပာဆိုရာ၏။ အၾကင္အမႈကို မျပဳလုပ္၊ ထိုမျပဳလုပ္ေသာအမႈကို မေျပာဆိုရာ။ မျပဳလုပ္ဘဲလ်က္ ေျပာဆိုေသာ သူကို ပညာရွိတို႔သည္ သိကုန္၏'' ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''အၾကင္အက်င့္သည္ ျမဲျမံေသာ သေဘာရွိ၏၊ အၾကင္အက်င့္ျဖင့္ ပညာရွိတို႔သည္ မေကာင္းမႈကို ႐ႈိ႕ၿမိႇဳက္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ မာရ္တည္း ဟူေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ကုန္၏။ ဤအက်င့္ကို ေျပာဆိုကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ စင္စစ္ ၾကားကာ မွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း အစဥ္အတိုင္း သက္ဝင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ကုန္။
ပညာရွိတို႔သည္ ေလာက၏ အေၾကာင္းကို သိကုန္၍ ဤသို႔မျပဳကုန္၊ (သစၥာ ေလးပါးတရားကို)သိ၍ ေလာက၌ ကပ္ၿငိမႈ (တဏွာ)ကို လြန္ေျမာက္ ကုန္ၿပီးေသာ ပညာရွိတို႔သည္ ကိေလသာမွ ၿငိမ္းကုန္၏'' ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ထိုနတ္သားတို႔သည္ ေျမ၌ တည္ကုန္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္၌ ဦးခိုက္ကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္ကုန္၏-
''အသွ်င္ဘုရား မိုက္သည့္အေလ်ာက္ ေတြေဝသည့္ အေလ်ာက္ မလိမၼာသည့္ အေလ်ာက္ အျပစ္သည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔ကို လႊမ္းမိုး၍ ေနပါ၏၊ အကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ထိပါးအပ္၏ဟု ေအာက္ေမ့မိပါကုန္၏၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အျပစ္ကို အျပစ္အားျဖင့္ ေနာင္အခါ ေစာင့္စည္းပါရ ျခင္းငွါ သည္းခံေတာ္မူပါ'' ဟု (ေလွ်ာက္ၾကကုန္၏)၊
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျပံဳးေတာ္မူ၏၊
ထိုအခါ နတ္သားတို႔သည္ အတုိင္းထက္ အလြန္ ကဲ့ရဲ႕လိုကုန္သည္ျဖစ္၍ ေကာင္း ကင္သို႔ ပ်ံတက္ကုန္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္ေသာ နတ္သားသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ပါး၌ ဤဂါထာကို ေလွ်ာက္၏-
''အၾကင္သူသည္ (ဝန္ခံ) ေျပာၾကားကုန္ေသာ သူတို႔၏ အျပစ္ကို အကယ္၍ လက္ မခံသည္ ျဖစ္အံ့၊ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ အမ်က္ေဒါသ ရွိသည္ျဖစ္၍ အျပစ္ကို အေလးျပဳ၍ေနေသာ ထိုသူသည္ ရန္ကို (မိမိ၌) စြပ္ထားသည္ မည္၏'' ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ျပစ္မႈသည္ အကယ္၍ မရွိသည္ ျဖစ္အံ့၊ ဤေလာက၌ အျပစ္သည္ မျဖစ္ရာ၊ ရန္တို႔သည္လည္း မၿငိမ္းကုန္ရာ၊ ဤေလာက၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ လိမ္မာသူ ျဖစ္ရ အံ့နည္း ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အဘယ္သူအား ျပစ္မႈတို႔သည္ မရွိကုန္သနည္း၊ အဘယ္သူအား ျပစ္မွားျခင္းသည္ မရွိသနည္း၊ အဘယ္သူသည္ ေတြေဝျခင္းသို႔ မေရာက္သနည္း၊ အဘယ္သူသည္ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပညာရွိ မည္သနည္း ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သတၱဝါအားလံုးတို႔ကို အစဥ္သနားေတာ္မူတတ္ေသာ 'ေရွးဘုရားတို႔ကဲ့သို႔' လာ ျခင္း ေကာင္းေတာ္မူေသာ ထိုျမတ္စြာဘုရားအား ျပစ္မႈတို႔သည္ မရွိကုန္၊ ထို ျမတ္စြာဘုရားအား ျပစ္မွားျခင္းသည္ မရွိ၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ ျပင္းစြာ ေတြေဝ ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္သာလွ်င္ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ ျပည့္စံု ေသာ ပညာရွိ မည္၏။
အၾကင္သူသည္ (ဝန္ခံ) ေျပာၾကားကုန္ေသာ သူတို႔၏ အျပစ္ကို အကယ္၍ လက္မခံသည္ ျဖစ္အံ့၊ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ အမ်က္ေဒါသ ရွိသည္ျဖစ္၍ အျပစ္ကို အေလးျပဳ၍ ေနေသာ ထိုသူသည္ ရန္ကို (မိမိ၌) စြပ္ထားသည္မည္၏၊
ထိုရန္ကို (ငါ) မႏွစ္သက္ (မေတာင့္တ)၊
သင္တို႔၏ အျပစ္ကို (ငါ) လက္ခံ၏ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
၅ - ဥဇၥ်ာနသညိသုတ္၊ သတုလႅပကာယိကဝဂ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္။
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံ ျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌(သီတင္းသံုး) ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ် တတ္ေသာေၾကာင့္ ဥဇၥ်ာန အမည္ရွိကုန္ေသာ မ်ားစြာကုန္ေသာ နတ္သားတို႔သည္ အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အဆင္းရွိသည္ျဖစ္၍ ညဥ့္ဦးယံ လြန္ၿပီးေသာ (သန္းေခါင္ယံ) အခ်ိန္၌ ေဇတဝန္ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ထြန္းလင္းေစ၍ ျမတ္စြာ ဘုရားအထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္၌ ရပ္တည္ကုန္၏၊ ေကာင္းကင္၌ ရပ္တည္ၿပီးေသာ္ နတ္သားတစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ပါး၌ ဤဂါထာကို ေလွ်ာက္၏-
''အၾကင္ (သီလမရွိေသာ) ရဟန္းသည္ တစ္ပါးေသာ (မစင္ၾကယ္ေသာ) အျခင္း အရာအားျဖင့္ျဖစ္ေသာ မိမိကိုယ္ကို တစ္ပါးေသာ (စင္ၾကယ္ေသာ) အျခင္းအရာ အားျဖင့္ ေျပာၾကား၏၊ 'လွည့္ပတ္၍ စားတတ္ေသာ ငွက္မုဆိုးကဲ့သို႔' ထိုရဟန္း၏ ထို (တိုင္းသားျပည္သူ ၾကည္ျဖဴစြာ လွဴအပ္ေသာဆြမ္းကို) သံုးေဆာင္ျခင္းသည္ ခိုးဝွက္သျဖင့္ သံုးေဆာင္အပ္သည္ မည္၏။
အၾကင္အမႈကို ျပဳလုပ္၏၊ ထိုျပဳလုပ္ေသာအမႈကိုသာ ေျပာဆိုရာ၏။ အၾကင္အမႈကို မျပဳလုပ္၊ ထိုမျပဳလုပ္ေသာအမႈကို မေျပာဆိုရာ။ မျပဳလုပ္ဘဲလ်က္ ေျပာဆိုေသာ သူကို ပညာရွိတို႔သည္ သိကုန္၏'' ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
''အၾကင္အက်င့္သည္ ျမဲျမံေသာ သေဘာရွိ၏၊ အၾကင္အက်င့္ျဖင့္ ပညာရွိတို႔သည္ မေကာင္းမႈကို ႐ႈိ႕ၿမိႇဳက္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ မာရ္တည္း ဟူေသာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွ လြတ္ကုန္၏။ ဤအက်င့္ကို ေျပာဆိုကာမွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ စင္စစ္ ၾကားကာ မွ်ျဖင့္ လည္းေကာင္း အစဥ္အတိုင္း သက္ဝင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ကုန္။
ပညာရွိတို႔သည္ ေလာက၏ အေၾကာင္းကို သိကုန္၍ ဤသို႔မျပဳကုန္၊ (သစၥာ ေလးပါးတရားကို)သိ၍ ေလာက၌ ကပ္ၿငိမႈ (တဏွာ)ကို လြန္ေျမာက္ ကုန္ၿပီးေသာ ပညာရွိတို႔သည္ ကိေလသာမွ ၿငိမ္းကုန္၏'' ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ထိုအခါ ထိုနတ္သားတို႔သည္ ေျမ၌ တည္ကုန္၍ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေျခေတာ္၌ ဦးခိုက္ကုန္လ်က္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤစကားကို ေလွ်ာက္ကုန္၏-
''အသွ်င္ဘုရား မိုက္သည့္အေလ်ာက္ ေတြေဝသည့္ အေလ်ာက္ မလိမၼာသည့္ အေလ်ာက္ အျပစ္သည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔ကို လႊမ္းမိုး၍ ေနပါ၏၊ အကြၽႏု္ပ္တို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ထိပါးအပ္၏ဟု ေအာက္ေမ့မိပါကုန္၏၊ အသွ်င္ဘုရား ျမတ္စြာ ဘုရားသည္ အကြၽႏု္ပ္တို႔၏ အျပစ္ကို အျပစ္အားျဖင့္ ေနာင္အခါ ေစာင့္စည္းပါရ ျခင္းငွါ သည္းခံေတာ္မူပါ'' ဟု (ေလွ်ာက္ၾကကုန္၏)၊
ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ျပံဳးေတာ္မူ၏၊
ထိုအခါ နတ္သားတို႔သည္ အတုိင္းထက္ အလြန္ ကဲ့ရဲ႕လိုကုန္သည္ျဖစ္၍ ေကာင္း ကင္သို႔ ပ်ံတက္ကုန္ၿပီးလွ်င္ တစ္ေယာက္ေသာ နတ္သားသည္ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ပါး၌ ဤဂါထာကို ေလွ်ာက္၏-
''အၾကင္သူသည္ (ဝန္ခံ) ေျပာၾကားကုန္ေသာ သူတို႔၏ အျပစ္ကို အကယ္၍ လက္ မခံသည္ ျဖစ္အံ့၊ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ အမ်က္ေဒါသ ရွိသည္ျဖစ္၍ အျပစ္ကို အေလးျပဳ၍ေနေသာ ထိုသူသည္ ရန္ကို (မိမိ၌) စြပ္ထားသည္ မည္၏'' ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
ျပစ္မႈသည္ အကယ္၍ မရွိသည္ ျဖစ္အံ့၊ ဤေလာက၌ အျပစ္သည္ မျဖစ္ရာ၊ ရန္တို႔သည္လည္း မၿငိမ္းကုန္ရာ၊ ဤေလာက၌ အဘယ့္ေၾကာင့္ လိမ္မာသူ ျဖစ္ရ အံ့နည္း ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
အဘယ္သူအား ျပစ္မႈတို႔သည္ မရွိကုန္သနည္း၊ အဘယ္သူအား ျပစ္မွားျခင္းသည္ မရွိသနည္း၊ အဘယ္သူသည္ ေတြေဝျခင္းသို႔ မေရာက္သနည္း၊ အဘယ္သူသည္ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပညာရွိ မည္သနည္း ဟု (ေလွ်ာက္၏)။
သတၱဝါအားလံုးတို႔ကို အစဥ္သနားေတာ္မူတတ္ေသာ 'ေရွးဘုရားတို႔ကဲ့သို႔' လာ ျခင္း ေကာင္းေတာ္မူေသာ ထိုျမတ္စြာဘုရားအား ျပစ္မႈတို႔သည္ မရွိကုန္၊ ထို ျမတ္စြာဘုရားအား ျပစ္မွားျခင္းသည္ မရွိ၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္ ျပင္းစြာ ေတြေဝ ျခင္းသို႔ မေရာက္၊ ထိုျမတ္စြာဘုရားသည္သာလွ်င္ အခါခပ္သိမ္း သတိႏွင့္ ျပည့္စံု ေသာ ပညာရွိ မည္၏။
အၾကင္သူသည္ (ဝန္ခံ) ေျပာၾကားကုန္ေသာ သူတို႔၏ အျပစ္ကို အကယ္၍ လက္မခံသည္ ျဖစ္အံ့၊ အတြင္း၌ ျဖစ္ေသာ အမ်က္ေဒါသ ရွိသည္ျဖစ္၍ အျပစ္ကို အေလးျပဳ၍ ေနေသာ ထိုသူသည္ ရန္ကို (မိမိ၌) စြပ္ထားသည္မည္၏၊
ထိုရန္ကို (ငါ) မႏွစ္သက္ (မေတာင့္တ)၊
သင္တို႔၏ အျပစ္ကို (ငါ) လက္ခံ၏ ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
၅ - ဥဇၥ်ာနသညိသုတ္၊ သတုလႅပကာယိကဝဂ္၊ သဂါထာဝဂၢသံယုတ္။
