တိဏက႒သုတ္- (ျမက္, ထင္း,အစရွိသည္)
အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္း သံုး ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို ''ရဟန္းတို႔'' ဟူ၍ ေခၚေတာ္မူ၏၊ ''အသွ်င္ဘုရား'' ဟူ၍ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားကုန္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊
မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖံုးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္ သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ ၾကရ ကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ဤဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္း၌ ရွိသမွ် ျမက္, ထင္း, သစ္ခက္, သစ္ရြက္ကို ျဖတ္၍ တေပါင္းတည္း စု႐ံုးၿပီးလွ်င္ လက္ေလးသစ္ လက္ေလးသစ္ အစိတ္ကို ျပဳ၍ ''ဤသည္ကား ငါ၏ အမိတည္း၊ ဤသည္ကား ငါ့ အမိ၏ အမိတည္း'' စသည္ျဖင့္ တစ္ခုစီ ခ်ထားရာ၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုေယာက်္ား၏ အမိ အဆက္ဆက္တို႔သည္ မကုန္မဆံုးႏိုင္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ဤဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္း၌ ရွိသမွ် ျမက္, ထင္း, သစ္ခက္, သစ္ရြက္သည္ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။
ထိုသို႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ေသာ ေန႔ညဥ္႕တို႔ပတ္လံုး ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွ ေလၿပီ၊ ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ပ်က္စီးျခင္းကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ သခၤ်ဳိင္းေျမပံုသည္ တိုးပြားလွေလၿပီ။ ရဟန္းတို႔ ဤအလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ တပ္ျခင္းကင္းျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။124
၁ - တိဏက႒သုတ္၊ ပဌမ၀ဂ္၊ အနမတဂၢသံယုတ္၊ နိဒါန၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
အကြၽႏု္ပ္သည္ ဤသို႔ ၾကားနာခဲ့ရပါသည္- အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သာဝတၴိျပည္ အနာထပိဏ္သူေဌး၏ အရံျဖစ္ေသာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း၌ သီတင္း သံုး ေနေတာ္မူ၏၊ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းတို႔ကို ''ရဟန္းတို႔'' ဟူ၍ ေခၚေတာ္မူ၏၊ ''အသွ်င္ဘုရား'' ဟူ၍ ထိုရဟန္းတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ျပန္ၾကားေလွ်ာက္ထားကုန္၏၊ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤစကားကို မိန္႔ေတာ္မူ၏-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊
မသိမႈ 'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖံုးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္ သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ ၾကရ ကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္။
ရဟန္းတို႔ ဥပမာေသာ္ကား ေယာက်္ားသည္ ဤဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္း၌ ရွိသမွ် ျမက္, ထင္း, သစ္ခက္, သစ္ရြက္ကို ျဖတ္၍ တေပါင္းတည္း စု႐ံုးၿပီးလွ်င္ လက္ေလးသစ္ လက္ေလးသစ္ အစိတ္ကို ျပဳ၍ ''ဤသည္ကား ငါ၏ အမိတည္း၊ ဤသည္ကား ငါ့ အမိ၏ အမိတည္း'' စသည္ျဖင့္ တစ္ခုစီ ခ်ထားရာ၏၊ ရဟန္းတို႔ ထိုေယာက်္ား၏ အမိ အဆက္ဆက္တို႔သည္ မကုန္မဆံုးႏိုင္သည္သာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္ရာ၏၊ စင္စစ္ေသာ္ကား ဤဇမၺဴဒိပ္ကြၽန္း၌ ရွိသမွ် ျမက္, ထင္း, သစ္ခက္, သစ္ရြက္သည္ ကုန္ဆံုးျခင္းသို႔ ေရာက္ရာ၏။
ထိုသို႔ ျဖစ္ျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း-
ရဟန္းတို႔ ဤသံသရာ၏ အစကို မသိႏိုင္၊ မသိမႈ'အဝိဇၨာ'ျဖင့္ ပိတ္ဖုံးအပ္ကုန္သည္ တဏွာေႏွာင္ႀကိဳးျဖင့္ ဖြဲ႕ခ်ည္အပ္ကုန္သည္ ျဖစ္၍ ဤဘဝမွ ထိုဘဝ ထိုဘဝမွ ဤဘဝသို႔ ေျပးသြားက်င္လည္ၾကရကုန္ေသာ သတၱဝါတို႔၏ ေရွ႕အစြန္းသည္ မထင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။ ရဟန္းတို႔ ဤသို႔ ရွည္လ်ားၾကာျမင့္ေသာ ေန႔ညဥ္႕တို႔ပတ္လံုး ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွ ေလၿပီ၊ ျပင္းထန္ေသာ ဆင္းရဲကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ ပ်က္စီးျခင္းကို ခံစားရဖူးလွေလၿပီ၊ သခၤ်ဳိင္းေျမပံုသည္ တိုးပြားလွေလၿပီ။ ရဟန္းတို႔ ဤအလံုးစံုေသာ သခၤါရတို႔၌ ၿငီးေငြ႕ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ တပ္ျခင္းကင္းျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းငွါ သင့္လွသည္သာလွ်င္တည္း ဟု (ေဟာေတာ္မူ၏)။124
၁ - တိဏက႒သုတ္၊ ပဌမ၀ဂ္၊ အနမတဂၢသံယုတ္၊ နိဒါန၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
