ထိုေရာက္လာေသာ အလွဴခံတို႔ကုိ ပယ္ျခင္းသည္ ငါ့အား မသင့္ေလ်ာ္ေခ်၊ ဒါန ပါရမီကုိ ေဆာက္တည္ျခင္းသည္ ငါ့အား မပ်က္စီးပါေစလင့္၊ ငါသည္ ျမတ္ေသာ ဆင္ကုိ ေပးလွဴအံ့ (ဟုၾကံစည္၍) -
ဆင္ကုိ ႏွာေမာင္း၌ ကိုင္လ်က္ ရတနာျဖင့္ ၿပီးေသာ ကရားျဖင့္ ေရကုိ (ပုဏၰားတို႔ ၏) လက္၌ သြန္းေလာင္း၍ ဆင္ကုိ ပုဏၰားတို႔အား ေပးလွဴ၏။ အလံုးစံု ျဖဴေသာ ဆင္ေတာ္ျမတ္ကုိ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ ထိုအခါ၌လည္း ျမင္းမုိရ္ေတာင္တည္း ဟူ ေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ ေနာက္တစ္ဖန္ တုန္လႈပ္ေလ၏။
ထိုဆင္ေတာ္ကုိ လွဴျခင္းေၾကာင့္ သိဝိျပည္သူတို႔သည္ အမ်က္ထြက္ကုန္၍ စည္း ေဝးၾကၿပီးလွ်င္ ဝကၤေတာင္သို႔ သြားေလာ့ဟု မိမိတို႔ႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္ၾကကုန္၏။
ထိုသိဝိျပည္သူတို႔ ႏွင္ထုတ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ (ငါသည္) မတုန္မလႈပ္ မတြန္႔မတို ေသာ အလွဴ ႀကီးကုိ ေပးလွဴရန္ တစ္ခုေသာဆုကုိ ေတာင္းပန္၏။
သိဝိျပည္သူအားလံုးတို႔သည္ ငါ ေတာင္းပန္အပ္သည္ျဖစ္၍ ငါ့အား ဆုတစ္ပါးကုိ ေပးကုန္၏၊ ထိုအခါ ငါသည္ အစံုေသာ အလွဴစည္ကုိ ေႂကြးေၾကာ္ တီးခတ္ေစ၍ အလွဴႀကီးကုိ ေပးလွဴ၏။
ထိုသို႔ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ အလွဴေၾကာင့္ ဤမင္းကုိ ႏွင္ထုတ္ကုန္၏၊ ဤမင္းသည္ ယခုတစ္ဖန္ အလွဴကုိ လွဴျပန္၏ဟု အလွဴေပးရာ အရပ္၌ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႀကီးစြာေသာ အသံသည္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခါ ငါသည္ ဆင္ကုိ လည္းေကာင္း၊ ျမင္းတို႔ကုိ လည္းေကာင္း၊ ရထားတို႔ကုိ လည္းေကာင္း ေပးလွဴ၍ ကြၽန္မိန္းမ, ကြၽန္ေယာက်္ား, ႏြား, ဥစၥာဟူေသာ ႀကီးစြာ ေသာ အလွဴကုိ ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခဲ့၏။
ငါသည္ ၿမိဳ႕မွထြက္၍ ျပန္လွည့္ၾကည့္႐ႈေသာ အခါ၌လည္း ျမင္းမုိရ္ေတာင္ တည္း ဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ တုန္လႈပ္ေလ၏။
ရထားတပ္ေသာ ျမင္းေလးစီးကုိ လည္းေကာင္း၊ ရထားကုိ လည္းေကာင္း ပုဏၰား တို႔အား ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ ေနာက္လုိက္မပါ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္ေသာ ငါသည္ လမ္းေလးခြဆံု၌ ရပ္လ်က္ မဒၵီမိဖုရားအား ဤစကားကုိ ေျပာဆို၏-
မဒၵီ ဤကဏွာဇိန္သည္ ညီမငယ္ျဖစ္၍ ေပါ့၏၊ သင္သည္ ကဏွာဇိန္ကုိ ခ်ီေလာ့၊ ဇာလီကား အစ္ကုိျဖစ္၍ ေလး၏၊ ငါသည္ ဇာလီကုိ ခ်ီမည္။
မဒၵီသည္ ပဒုမၼာၾကာ, ပု႑ရိက္ၾကာႏွင့္ တူေသာ ကဏွာဇိန္ကုိ ခ်ီ၏၊ ငါသည္ ေရႊ႐ုပ္ႏွင့္ တူေသာ ဇာလီမင္းသားကုိ ခ်ီ၏။96
အမွတ္ ၄-သို႔ ဆက္မည္ --->
၉ - ေဝႆႏၲရစရိယ (ေဝႆႏၲရမင္းအက်င့္)၊ အကိတၱိ၀ဂ္၊ စရိယာပိဋကပါဠိေတာ္။
ဆင္ကုိ ႏွာေမာင္း၌ ကိုင္လ်က္ ရတနာျဖင့္ ၿပီးေသာ ကရားျဖင့္ ေရကုိ (ပုဏၰားတို႔ ၏) လက္၌ သြန္းေလာင္း၍ ဆင္ကုိ ပုဏၰားတို႔အား ေပးလွဴ၏။ အလံုးစံု ျဖဴေသာ ဆင္ေတာ္ျမတ္ကုိ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ ထိုအခါ၌လည္း ျမင္းမုိရ္ေတာင္တည္း ဟူ ေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ ေနာက္တစ္ဖန္ တုန္လႈပ္ေလ၏။
ထိုဆင္ေတာ္ကုိ လွဴျခင္းေၾကာင့္ သိဝိျပည္သူတို႔သည္ အမ်က္ထြက္ကုန္၍ စည္း ေဝးၾကၿပီးလွ်င္ ဝကၤေတာင္သို႔ သြားေလာ့ဟု မိမိတို႔ႏိုင္ငံမွ ႏွင္ထုတ္ၾကကုန္၏။
ထိုသိဝိျပည္သူတို႔ ႏွင္ထုတ္ကုန္သည္ရွိေသာ္ (ငါသည္) မတုန္မလႈပ္ မတြန္႔မတို ေသာ အလွဴ ႀကီးကုိ ေပးလွဴရန္ တစ္ခုေသာဆုကုိ ေတာင္းပန္၏။
သိဝိျပည္သူအားလံုးတို႔သည္ ငါ ေတာင္းပန္အပ္သည္ျဖစ္၍ ငါ့အား ဆုတစ္ပါးကုိ ေပးကုန္၏၊ ထိုအခါ ငါသည္ အစံုေသာ အလွဴစည္ကုိ ေႂကြးေၾကာ္ တီးခတ္ေစ၍ အလွဴႀကီးကုိ ေပးလွဴ၏။
ထိုသို႔ ေပးလွဴလတ္ေသာ္ အလွဴေၾကာင့္ ဤမင္းကုိ ႏွင္ထုတ္ကုန္၏၊ ဤမင္းသည္ ယခုတစ္ဖန္ အလွဴကုိ လွဴျပန္၏ဟု အလွဴေပးရာ အရပ္၌ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ႀကီးစြာေသာ အသံသည္ ျဖစ္ေလ၏။
ထိုအခါ ငါသည္ ဆင္ကုိ လည္းေကာင္း၊ ျမင္းတို႔ကုိ လည္းေကာင္း၊ ရထားတို႔ကုိ လည္းေကာင္း ေပးလွဴ၍ ကြၽန္မိန္းမ, ကြၽန္ေယာက်္ား, ႏြား, ဥစၥာဟူေသာ ႀကီးစြာ ေသာ အလွဴကုိ ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခဲ့၏။
ငါသည္ ၿမိဳ႕မွထြက္၍ ျပန္လွည့္ၾကည့္႐ႈေသာ အခါ၌လည္း ျမင္းမုိရ္ေတာင္ တည္း ဟူေသာ ဦးေဆာက္ပန္းရွိေသာ ေျမႀကီးသည္ တုန္လႈပ္ေလ၏။
ရထားတပ္ေသာ ျမင္းေလးစီးကုိ လည္းေကာင္း၊ ရထားကုိ လည္းေကာင္း ပုဏၰား တို႔အား ေပးလွဴၿပီးလွ်င္ ေနာက္လုိက္မပါ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္ေသာ ငါသည္ လမ္းေလးခြဆံု၌ ရပ္လ်က္ မဒၵီမိဖုရားအား ဤစကားကုိ ေျပာဆို၏-
မဒၵီ ဤကဏွာဇိန္သည္ ညီမငယ္ျဖစ္၍ ေပါ့၏၊ သင္သည္ ကဏွာဇိန္ကုိ ခ်ီေလာ့၊ ဇာလီကား အစ္ကုိျဖစ္၍ ေလး၏၊ ငါသည္ ဇာလီကုိ ခ်ီမည္။
မဒၵီသည္ ပဒုမၼာၾကာ, ပု႑ရိက္ၾကာႏွင့္ တူေသာ ကဏွာဇိန္ကုိ ခ်ီ၏၊ ငါသည္ ေရႊ႐ုပ္ႏွင့္ တူေသာ ဇာလီမင္းသားကုိ ခ်ီ၏။96
အမွတ္ ၄-သို႔ ဆက္မည္ --->
၉ - ေဝႆႏၲရစရိယ (ေဝႆႏၲရမင္းအက်င့္)၊ အကိတၱိ၀ဂ္၊ စရိယာပိဋကပါဠိေတာ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ သာဓုေခၚျခင္းသည္ ကုသိုလ္တခုျဖစ္ေပ၏။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
သာဓု... သာဓု... သာဓု...။
